Jeśli chodzi o opowiadania to z tym gatunkiem u mnie różnie, raz mi się podobają, a czasem jest wręcz przeciwnie. Co do tej książki miałam pewne oczekiwania, ale nie nastawiałam się na jakikolwiek kierunek. Czy książka okazała się dobra czy jednak nie dla mnie?


'I choć świat dookoła zamieniał się w gruzy, natura ludzka pozostaje niezmienna - a zakochana dziewczyna chce się podobać temu, kto skradł jej serce!'


Książka jest zbiorem 44 opowiadań o miłości wśród powstańców w roku 1944. Autorka jak sama przyznaje, z wielu opowieści wybrała właśnie te konkretne i umieściła je w swojej książce. Czas wojny to czas smutku i cierpienia. Gdzie tutaj miejsce na miłość? A jednak znalazło się. Najczęściej młodzi powstańcy zakochiwali się w sobie, brali ślub. W sytuacji, w jakiej się znaleźli nic dziwnego, że działali szybko, a małżeństwa zawierane były już nawet po kilku dniach znajomości.

Sama nie wiem na co liczyłam, sięgając po tę pozycję. Chciałam przeczytać ciekawe opowiadania, a okazało się, że książka jest raczej swego rodzaju notką historyczną. Opowiadania były bardziej wspomnieniami, a historia z rozdziału na rozdział wydawała mi się taka sama. Literatura wojenna jest specyficzna, jednak w tym przypadku zabrakło mi tego czegoś, co nie pozwoliłoby mi oderwać się od książki. Z bólem serca muszę przyznać, że momentami mnie nudziła, niestety.


'Przyszli na świat po to, by się spotkać. A kiedy już to nastąpiło, żyli tylko dla siebie, we własnym świecie, niespecjalnie zwracając uwagę na to, co myślą inni.'


Po raz kolejny nie zniechęcam, ale też nie polecam z pełnym przekonaniem. Warto znać historię i warto poznać losy powstańców, ale może nie taka forma jest dla mnie odpowiednia. Jeśli jednak lubicie krótką formę przekazu to warto sięgnąć po ten tytuł. Zdecydujcie sami.


'Niekiedy miłość przypomina spacer podczas bardzo drobniutkiego deszczu. Człowiek idzie, idzie i dopiero po pewnym czasie orientuje się, że przemókł do głębi serca.'AgaZaczytana 2019-07-30 21:22:28

Wszędzie wokół cierpienie, ludzkie dramaty, strach o jutro — czy w tak tragicznej sytuacji jest miejsce na miłość? Okazuje się, że owszem. Miejsce na miłość trudną, wymagającą poświęceń, ale szczerą, intensywną, na przekór szalejącej śmierci…

Powstanie Warszawskie to wydarzenie, które trwale odcisnęło się na historii Polski. Ogromnymi krokami zbliża się siedemdziesiąta piąta rocznica. Czas ucieka, należy zebrać jak najwięcej wspomnień z tamtych dni, aby móc przekazać je kolejnym pokoleniom. Dlatego nie rozumiem ludzi, którzy uważają, że książek o Powstaniu mamy przesyt na rodzimym rynku wydawniczym. Osobiście wydaje mi się, iż naszym obowiązkiem jest dbanie o przeszłość, bez zbędnej martyrologii. Chodzi po prostu o pamięć. Ucieszyłam się, gdy zauważyłam zapowiedź najnowszej książki autorstwa Agnieszki Cubały. Słyszałam o poprzednich jej publikacjach, śledziłam ich recenzje, ale jakoś nie miałam sposobności ich przeczytać, nad czym szczerze ubolewam. Jednak teraz przydarzyła się okazja do nadrobienia zaległości. A wszystko świetnie się zgrywa z rocznicą właśnie. Sierpień to idealny czas do sięgnięcia po tę pozycję. A muszę przyznać, że mnie zachwyciła.

Pisanie tego typu recenzji jest dla dość trudne, nie ukrywam. Wynika to z emocjonalnego podejścia do treści, choć bardzo staram się zachować obiektywizm. Mamy tutaj kilkadziesiąt opowieści, prawdziwych historii. Świadomość realności uderza, bo niby wszystko wiemy, ciągle słyszymy o Powstaniu w mediach, ale skupienie się nad książką — już sprawia dosadniejsze wrażenie. Podziwiam autorkę, ponieważ zdołała unieść ciężar tematu. A nie należy do tych łatwych. Miłość kroczy tuż obok śmierci, próbując ją odrobinę złagodzić. Stąd w czasie Powstania odbywało się tyle ślubów. Nikt nie chciał czekać, gdyż brakowało pewności w kwestii przyszłości. Dni gnały niczym oszalałe.Erna 2019-07-31 01:15:12