Moi drodzy nawet nie jesteście sobie w stanie wyobrazić jak wielką ulgę przynosi mi świadomość,że wreszcie skończyłam czytać"Zamknięte ogrody".Książka zalegała już w moim stosiku od bardzo dawna dlatego też kiedy nadszedł jej czas pomyślałam sobie:" Cieniutka książka o zajmującej fabule,na pewno szybko ją przeczytam". Jednak już pierwsze zdania utworu uświadomiły mi,że nie będzie to tak szybko jak sobie założyłam.I to wcale nie dlatego,że fabuła mnie rozczarowała.Wręcz przeciwnie dzieło Kay Langdale traktuje o wielu złożonych,dających do myślenia problemach życiowych,które mogą dotknąć każdego z nas.A więc tematyka,którą jak najbardziej lubię.Ale... No właśnie jest jedno ale, które bardzo utrudniało mi lekturę.A mianowicie bardzo trudny styl i język jakim posługuje się autorka.Sposób w jaki pisze w moim przypadku spowodował,że czytało mi się bardzo ciężko i wolno,za co jestem na siebie zła.Często jednak nie mogłam się skupić na czytanym tekście i musiałam czytać kilka razy dany fragment.Z pełnym przekonaniem uważam,że gdyby autorka pisała prostszym, bardziej przystępnym językiem książkę oceniła bym o wiele wyżej,gdyż sama jej treść naprawdę wciąga."Zamknięte ogrody" to historia szczęśliwej pary małżonków. Jane i Nick nie mają dzieci a całe swoje życie poświęcają karierze i podróżom. Obydwoje żyją w przekonaniu,że to oni są panami swojego życia i sami decydują jak ono będzie wyglądać.Niestety jak można się domyśleć,życie pokaże im w jak bardzo błędne jest ich przeświadczenie.Bo oto wystarczy tylko jedna chwila,by zupełnie wywrócić ich ustabilizowane życie do góry nogami.Pewnego dnia do ich domu wprowadza się chora psychicznie matka Jane, Vera.Kobieta nie jest w stanie samodzielnie egzystować dlatego córka całkowicie poświęca się opiece nad nią.Poświęcenie wobec matki nie wynika jednak z chęci czy miłości lecz z wyuczonego poczucia obowiązku.( z pewnością zastanawiacie się dlaczego młoda kobieta kieruje się poczuciem obowiązku,a nie miłością.Tego Wam nie zdradzę ale jest to kolejny bardzo interesujący wątek relacji rodzinnych zresztą nie jedyny w powieści,któremu warto poświęcić uwagę) Nick natomiast odstawiony przez żonę pochłoniętą codziennymi obowiązkami na boczne tory coraz więcej czasu spędza poza domem zaprzyjaźniając się z Evie,samotną matką z dwójką dzieci, która zamieszkuje w sąsiedztwie. W mężczyźnie budzi się uśpiony dotąd instynkt ojcowski,który skłania go do wielu przemyśleń.I kiedy wydaje się,że wszystko jest już jasne Pani Langdale w cała fabułę wplata kolejny wątek,który rozpoczyna postać siostry Evie.Kobieta od bardzo dawna bez powodzenia stara się o dziecko.Zjawia się i składa niecodzienną propozycję,która zmieni życie wszystkich bohaterów.No i teraz zastanawiacie się jaka propozycja i w jaki sposób może odmienić życie dwóch zupełnie różnych w zasadzie obcych sobie rodzin.....Wszyscy jednak wiemy,że los pisze różne,często wydawałoby się nieprawdopodobne scenariusze.Jest to książka o trudnych decyzjach i wyborach,których trzeba dokonać mimo skomplikowanych i złożonych relacji rodzinnych.Przyznajcie,że opis fabuły brzmi bardzo interesująco. I Wasze wrażenie jest jak najbardziej słuszne. Gdyby tylko nie ten język i styl.I dlatego właśnie ze względu na styl i język książki oceniam ją tylko na dobrą. Gdyby nie ten mankament utwór otrzymałby ode mnie dziesiątkę,a tak, moja ocena to tylko:6/10Pozdrawiam,Agnieszka KaniukAgnieszka Kaniuk 2015-06-21 18:26:36