Moi kochani dziś znów wracam do mojego ulubionego gatunku literatury faktu a konkretnie cyklu historii pisanych przez życie.Po ostatnich dwóch książkach "Delirium" i "Pandemonium",które nie były książkami z mojej bajki,a które przeczytałam tylko ze względu na to,że zostałam o to poproszona ta jest powrotem do literatury jaką sobie cenię. Choć muszę przyznać,że nie jest to łatwy powrót, bo i książka do łatwych nie należy.A więc do rzeczy...Pragnę zaprezentować Wam dzieło rodzeństwa Isobel i Alexa Kerr "Nikt nie chciał słuchać". W utworze tym opisują historię swojego dzieciństwa spędzonego w ciągłym poczuciu strachu przed okrucieństwem jakiego dopuszczał się wobec nich i ich matki psychopatyczny ojciec.Cała trójka zmuszona była,żyć w cieniu swojego prześladowcy,który znęcał się nad nimi psychicznie i fizycznie.Choć matka jak tylko mogła starała się zapewnić dzieciom wszystko co najlepsze, niestety nie była w stanie uchronić ich od krzywd jakich doznawali ze strony tego potwora(bo na miano ojca na pewno nie zasługuje),gdyż sama była obiektem wzgardy i nienawiści męża trwając w pełnym utrapień i udręk małżeństwie.Z pewnością w tej chwili myślicie sobie:"Rany boskie ile te dzieci musiały przeżyć",lecz niestety muszę Was zmartwić.Jest to zaledwie wierzchołek góry nieszczęść jakie spotkają te bezbronne istotki.Prawdziwy koszmar zaczyna się dopiero,gdy ich ojciec w furii morduje ich matkę.Od tej chwili świat obojga wywraca się do góry nogami i tak naprawdę nie wiedzą do końca co się wokół nich dzieje. Jedyną ich siłą jest to,że mają siebie.Jak potoczą się dalsze losy tej dwójki zagubionych i wystraszonych dzieci? Czy wreszcie znajdzie się ktoś kto zechce ich wysłuchać ?Jest to smutna, przejmująca historia, która w piękny sposób ukazuje siłę uczucia łączącego rodzeństwo. Bez względu na to, co by się w ich życiu nie działo zawsze się wspierają i trwają. przy sobie.Są jedynymi powiernikami swojego wzajemnego bólu i poczucia ogromnej straty, które skrywają wewnątrz siebie. Pamiętajcie,że nawet w najciemniejszym tunelu jest światełko i warto o nie walczyć.Książkę jak najbardziej polecam, jednak nie ośmielę się jej oceniać;bo jak ocenić ludzkie cierpienie.Jedyne co mogę powiedzieć dotyczy już samego stylu pisania.Z racji dwutorowości opisu historii chwilami miałam wrażenie,że wypowiedzi dzieci są tak powielane,że momentami ma się odczucie jakby czytało się dwa razy to samo.Pozdrawiam,Agnieszka KaniukAgnieszka Kaniuk 2015-06-20 12:48:28