Łapiąc się za tą książkę, nie poznacie czarującego wirtuoza gitary ,a człowieka walczącego z życiem, biorącego narkotyki i wymykającego się prawu chłopaka,który w zasadzie nigdy nie dorósł. Jest to historia przedstawiona z perspektywy jeszcze bardziej zagubionego brata muzyka,któremu po śmierci brata i ojca nie przyszło za wiele radości. Jest to walka o rodzinę, samego siebie i przede wszystkim walka o honor rodziny – jakikolwiek by nie był. Mimo przeciwieństw, dojmującej samotności po odejściu brata i problemów wszelakich – od braku pieniędzy, przez narkotyki, po rozpad rodziny – Leon Hendrix walczył i ułożył sobie życie ,a do tego walczył o dobre imię brata. Choć pochodzili z upośledzonej społecznie rodziny, nadal byli dla siebie najważniejsi.To co wzbudzało we mnie obawy przed przeczytaniem tej książki to fakt, że wiele słyszałam o Hendrixie i o tym jak umarł. Niestety wielu przed i po nim kończyło i zapewne kończyć będzie w ten sam sposób. Narkotyki to zło, po które sięga się z głupoty lub ze strachu. Wielu z pokolenia Hendrixa – np. Janis Joplin – skończyło podobnie ,bo nie wiedziało jak przestać. Sam fakt ,że świat traci tak zdolnych ludzi ,którzy przez muzykę mogą mieć wielki wpływ na innych , przysparza niemało bólu.Te obawy rozwiały się niemal od razu. Książka ,choć poświęcona w dużej mierze Jimiemu, opowiada bardziej o Leonie. O tym co przeżywał, jak żyli zanim stali się TYMI Hendrixami. Mogę śmiało polecić książkę fanom Hendrixa i tym,którzy będą dopiero go poznawać. Dobrze jest poznać kogoś zanim zacznie się go osądzać, choć to wiadomości z drugiej, a nawet trzeciej ręki.Przyczajony Hasacz - bigdwarf.wordpress.com 2016-06-30 13:19:55