Poznajemy Helen Walsh, bezrobotną panią detektyw, próbującą poradzić sobie z kryzysem gospodarczym. W ramach radzenia sobie musi opuścić swoje kupione na kredyt mieszkanie i wprowadzić się do swoich rodziców. Pewnego dnia dostaje zlecenie – ma odszukać zaginionego członka reaktywującego się boysbandu. Zapewne skakała by z radości, gdyby nie jeden mały szczegół. Jej zleceniodawcą okazuje się być jej były chłopak. Czy Helen poradzi sobie ze zleceniem? Czy obecność byłego chłopaka będzie miała wpływ na wynik śledztwa?Książka napisana w sposób poprawny, z lekkim humorem. Autorka za punkt honoru postanowiła stworzyć postać, która w równym stopniu irytuje czytelnika co bawi. Mówiąc dosadnie – Helen Walsh jest totalnie popaprana emocjonalnie. Były momenty, że chciałam ją zastrzelić i były chwile gdy śmiałam się w głos z jej sarkazmu i ironii.Z założenia miał to być kryminał. Tutaj autorka poległa. Intryga poprowadzona w słaby sposób, bardzo szybko można było się zorientować jaki będzie koniec. Najlepsze jest to, że do końca książki Helen nie wiedziała jak to się zakończy, mimo, że czytelnik już miał co najmniej szkic zakończenia. Z czymś takim jeszcze się w powieściach kryminalnych nie spotkałam. Konkluzja jest taka – Helen nie powinna być detektywem albo czytelnik, który domyślił się końca, powinien nim być.W książce poruszany jest też wątek depresji i niestety, to on zdominował ten niby kryminał. Powinna to być powieść obyczajowa. Albo dramat.Narracja jest prowadzona w trybie pierwszej osoby, opowiada Helen we własnej osobie. Być może to przez to miałam wrażenie, że znam każdy szczegół z jej życia.Podsumowując – to nie jest kryminał, ale dość dobrze napisana powieść obyczajowa o sposobach radzenia sobie w kryzysie, o miłości, o depresji i walce z nią. Wątek kryminalny jest tutaj tylko dodatkiem, który został skopany. Nie polecam książki, a moja ocena to : 4/10migotynka 2015-06-25 15:55:42