Nesbø to mistrz. Przynajmniej dla mnie. Niezależnie czy czytam serię o Harrym Hole czy jakieś inne książki/serie od tego autora. Po prostu jest coś takiego w tym co pisze i jak pisze, że nie potrafię się oderwać. Tutaj mamy do czynienia poniekąd z czymś takim co przedstawił nam Juliusz Machulski w filmie „Vabank” – wiem, dziwne porównanie, ale spokojnie. Już tłumaczę. W filmie „Vabank” ginie trębacz, najlepszy przyjaciel Henryka Kwinto. Rzekomo popełnia samobójstwo, po tym jak zostaje okradziony. Policja twierdzi, że wyskoczył z okna, a jak potem możemy się przekonać z opowieści jego żony, ukradziono mu potwierdzenie wpłaty pieniędzy na lokatę w banku. Jak się potem okazuje ktoś mu w tym samobójstwie pomógł. I tu jest pies pogrzebany. Tutaj stary Lofhus zostaje oskarżony o korupcję i popełnia samobójstwo. Ale czy na pewno? Akcja rozwija się dynamicznie, ale nie za szybko. Książka wciąga bez reszty i poważnie…trudno się oderwać. Jak rzadko zgadzam się z blurbami na książkach, tak tutaj Dagsavisen – norweska gazeta pisze, że ” Fabuła rozwija się niczym skomplikowane równanie matematyczne z wieloma niewiadomymi…” – zgadzam się z tym w całej rozciągłości. Jeśli nadal kogoś dziwi, że Jo Nesbø to jeden z najbardziej poczytnych autorów kryminałów, to radzę poczytać jego książki. Fakt, że nie każdy się zakocha w jego twórczości, ale zawsze jest w nich coś takiego co porusza człowiekiem. Ten dreszczyk przerażenia czy niepokoju – ” Nam też to się może przytrafić…” – dokładnie. Dlatego gorąco polecam wszystkie książki Nesbø, niezależnie czy będziecie w nich zakochani czy nie.Przyczajony Hasacz - bigdwarf.wordpress.com 2016-06-30 12:20:19