Każdy czytelnik, który miał dotyczenia z powieścią historyczno- fantastyczną , pomyśli o Sapkowskim ( w jakiś sposób ) i o zgrozo o Komudzie, który ostatnimi czasy wydaje się być nie w formie. Ale ostatnimi czasy – brawo ja, zacofane zwierze – pojawiła się na horyzoncie pewna Pani, której mam ochotę paść do stóp i błagać o więcej. Fantastyka, szczególnie ta łączona z historią – zwłaszcza polską, tą najmniej pewną – nie jest chyba zbyt chętnie czytana. Fantastyka ma swoich zwolenników, ale warto by się zastanowić czy czasem pisanie powieści historyczno- fantastycznych nie jest czymś czego potrzebujemy?Dobra trochę abstrahuje od tematu, ale sięgając po książki Elżbiety Cherezińskiej nie dostajecie fantastyki okraszonej historią i to rodzimą, ale powieść historyczną okraszoną właśnie fantastyką. Fakt, że nie każdemu może to pasować, jest wręcz oczywisty. Jednak dla tych bardziej wytrwałych – rzekłabym koneserów – książki Cherezińskiej to zbawienie w tym gatunku literackim.Wracając do książki – styl Cherezińskiej to miód na moje zmęczone młodzieżówkami serducho i mózg, który ostatnio bardzo cierpi przez pierwszoosobową narrację, tutaj dostałam kwiecisty język, mój ulubiony trzecioosobowy rodzaj narracji i postaci, które znam z lekcji historii / filmów Historii Bez Cenzury. Naturalnie poza Przemysłem II, mamy sposobność spotkać i nieco lepiej poznać inne postacie, ale to właśnie Przemysł jest tutaj – można rzecz – główną postacią. Chociaż młody książę jest zawzięty i często działa na nerwy czytelnika – i nie tylko – to już od pierwszych momentów można stwierdzić, że młodzieniec stworzony jest do wielkich rzeczy.Sama książka mimo pokaźnych rozmiarów – liczy w końcu grubo ponad siedemset stron – wciąga człowieka i nie wiadomo kiedy jest po wszystkim. Osobiście nie pasowało mi to uczucie, kiedy zamknęłam książkę i poczułam niedosyt. To nic, że od razu mogłam sięgnąć po drugą, ale takie książki, za którymi się tęskni, są najbardziej uzależniające i często się do nich wraca. Nie powinnam się przyznawać, że zanim sięgnęłam po Koronę śniegu i krwi, przeczytałam Turniej cieni. Obserwacja? Z książki na książkę Cherezińska rozwija się w zastraszającym tempie i choć w Koronie…czegoś mi brakowało, tak Turniej…zmiótł mnie z krzesła i musiałam zbierać szczękę z podłogi.Reasumując: Nie bójcie się chwytać za książki historyczne okraszone fantastyką. To nie boli, a czasami nawet szybciej dzięki temu przyswoicie sobie trochę historii ojczystego kraju. Gorąco polecam twórczość Elżbiety Cherezińskiej.Przyczajony Hasacz - bigdwarf.wordpress.com 2016-06-14 15:56:42