Często przy powieściach historycznych używa się komplementu, że autor uczynił postaci pełnokrwistymi, nadał im życie. I choć może taki zwrot trochę się wyświechtał, to jednak nie mogę go nie zastosować w tym przypadku, zwłaszcza że jest to cecha charakterystyczna dla książek pisarki. Izabela jest tak naturalna, taka prawdziwa, wszystkie jej emocje są tak czytelne, że odbiorca mocno się w nie angażuje: cieszy się razem z nią, cierpi, doznaje upokorzeń, pała zemstą. Portret Aragonki mieni się od barw – i tak jak Leonardo da Vinci, którego ona odwiedza w jego pracowni, chce na obrazach oddawać nie tylko wizerunek modela, ale i jego duszę, tak to samo udało się autorce. Przeżywamy dogłębnie losy Izabeli, jesteśmy świadkami jej ewolucji od zakochanej młódki po świadomą swojej wartości i pozycji damę, którą niełatwo złamać – a wrogie jej otocznie będzie próbowało, i to niejednokrotnie. Sądzę, że księżna Mediolanu widziana oczami Renaty Czarneckiej to jeden z najlepszych obrazów postaci historycznej w literaturze ostatnich lat. Miłość, namiętność, której trudno się oprzeć; walka o władzę, zaszczyty, o materialne splendory, o wpływy; zmieniające się układy, koalicje i stronnictwa; zamkowe intrygi, pałacowe plotki – od tego wszystkiego „Księżna Mediolanu” aż kipi, a plastyczność narracji wypełnionej wiernie odzwierciedlonymi realiami epoki oraz karuzela emocji zaspokoi oczekiwania nawet najbardziej wymagającego czytelnika. A Renacie Czarneckiej chcę powiedzieć jedno: dziękuję. Na tak wyborną powieść warto było czekać. Proszę o więcej, najlepiej jak najszybciej. Paula 2015-04-13 13:57:21

Historia Izabeli rozpoczyna się w 1489 roku, od spotkania świeżo poślubionych małżonków – księżnej Izabeli Aragońskiej z pradawnego hiszpańskiego rodu Trastamara, z potężnych włoskim rodem Sforzów – księciem Mediolanu Giana Galeazzy Sforzy. Wszystko miało być pięknie, jednak już od pierwszego spotkania ze stryjem męża - Ludwikiem Sforzą Izabela uświadamia sobie, że życie nie będzie tak proste jak sobie wyobrażała. Nieustannie zdradzana i poniżana księżna walczy o miłość Gian Galeazza i dziedzictwo dla swych dzieci.Renata Czarnecka wybrała na cel kobietę niezwykle silną. Kobietę z mocną osobowością i ciekawą historią, wykształconą i świadomą swojej wartości. W tym przypadku znajduję pewne podobieństwo do Philippy Gregory, które od ponad piętnastu lat pisze powieści, których bohaterkami są silne kobiety Anglii, żyjące w trudnych czasach zdominowanych przez mężczyzn.Wnikliwe badania nad źródłem połączone z ogromną wyobraźnią pozwoliły oddać złożony obraz bohaterki w taki sposób, że bardziej zbliżona do ideału XV kobiety być nie może. Zarówno powieść jak i bohaterzy napisani są z pasją i w sposób zrozumiały. Wszystkie detale historyczne są niezwykle dopieszczone i dopasowane do siebie. Książka w pełni oddaje ówczesne czasy, zwłaszcza przekonywujący i realistyczny mediolański dwór wypełniony pochlebcami, spiskami i zabójstwami - tak bardzo charakterystyczny dla okresu włoskich intryg i wojen.Niesamowite, po prostu niesamowite. To moja pierwsza książka Renaty Czarneckiej. Niedługo sięgnę po kolejną, a tymczasem gorąco polecam. Jest to świetna powieść uzupełniająca pośrednio luki w historii – dzięki niej możemy poznać oblicze matki polskiej królowej oraz wpływ jaki miała Izabela na jej wychowanie, a także spojrzenie na Włochy okresu rządów rozpustnego Aleksandra VI i jego rodziny.Sebastian 2015-08-29 14:26:47