Raczej nie zainteresowałabym się takim mężczyzną jakim był Marek Hłasko. Za dużo palił, za dużo pił, był wiecznym chłopcem. Jednak jako pisarz – to było odkrycie. Moje odkrycie. Jego „Piękni dwudziestoletni” mają trochę więcej niż tylko 200 stron a udało mu się w tej książce zawrzeć wszystko – i dzieciństwo w cieniu wojny, i trudne dorastanie – szybko skończył ze szkołami (choć przeczytał mnóstwo książek, był inteligentny), i z pracą dzięki której poznał wybitnych artystów (Tyrmanda, Polańskiego, Broniewskiego, Andrzejewskiego – młodzieży te nazwiska nic nie powiedzą ale dla mnie to bohaterowie lat pięćdziesiątych), później tułaczkę po świecie. Nie mógł znaleźć sobie miejsca bo… może tęsknił za Polską, może za Polakami, za miejscem, w którym by po prostu siedział i pisał. Jednak tak sobie myślę że za dużo było w nim niecierpliwości, za dużo ciekawości, niosło go po świecie w poszukiwaniu ciągłego niebezpieczeństwa i szybkości. Umarł młodo – mając zaledwie 35 lat. Jedni uważają że popełnił samobójstwo, drudzy do końca będą wierzyli że to był tylko wypadek, że chciał żyć… Na końcu powiem że „Piękni dwudziestoletni” dla mnie nie mają skali bo co mam dać tylko pięć gwiazdek za takie życie? Jednego mi szkoda – że nie odkryłam go wcześniej. Absolutnie polecam. Antonia 2016-12-17 00:41:09