Siwy bohater „Dwóch kochanek” jest pisarzem, mężczyzną w słusznym wieku, świadkiem historii, synem uczestnika jeszcze większej historii, kochankiem wyjątkowych kobiet. Człowiekiem naznaczonym przez historię. Zmagającym się z polską tożsamością. Trochę outsiderem. Jako bohater opowiada o sobie, ale i jest opowiadany przez narratora obiektywnego. Poznajemy go z tych dwóch perspektyw. Jedna z nich pozwala na opis Siwego z pewnego dystansu, dostrzeżenie tych jego cech, których nie jest świadomy Siwy opowiadający o sobie. leokadia 2014-09-23 21:04:20

W zalewie polskiej literatury podejmującej wątki tożsamości narodowej, historii, pozycji i roli jednostki, odpowiedzialności jednostki wobec historii Dwie kochanki wyróżniają się zdecydowanie. I to w kilku planach. Intelektualnym. Jest to książka daleka od stereotypów, prostych diagnoz, klisz myślowych. Zamiast nich dostajemy złożoną opowieść, która pokazuje szereg paradoksów, niuansów, niejasności. Całą złożoność wydarzeń. Miejsce rodzinne głównego bohatera Zyndramowicach to fikcyjna wieś nowosądecka. Akcja dzieje się także w Nowym Sączu, Krakowie, Paryżu oraz na górskich szlakach przerzutowych, na których sądeccy kurierzy przeprowadzali ludzi uciekających podczas wojny z kraju. W tej powieści opisana została fikcyjna historia takiej akcji przerzutowej. Literackim. Jest napisana w sposób intrygujący, mądry, stylem prostym, wciągającym. ja ja ja 2014-09-23 21:33:55

No to się nazywa literatura. Jak się zaczyna czytać to czuje się, że pisał to prawdziwy pisarz. Dwie kochanki można naprawdę smakować, bo to pierwszorzędna opowieść. Gęsta, soczysta, dosadna, mądra, pełna ciekawych obserwacji, spostrzeżeń. Widać, że narrator czuje rzeczywistość głębiej i mocniej. Umie złożoność świta, ludzkich doświadczeń oddać w pełni i z dużą siłą. Piękna książka na wiele tematów, tych najważniejszych i tych mniej ważnych. Bardzo prawdziwa wydała mi się ta książka. Jakby oparta była na biografiach dobrze znanych autorowi. Czuć, że wiele w tej fabule pochodzi z życia. Autentyzm jest z pewnością jej mocną stroną. Zwróciłam także uwagę na sam sposób opowiadania, bo jest rzeczywiście ciekawy. To jest napisane piękną polszczyzną. Nie kwiecistą, nie barokową, raczej oszczędną, ale jakoś tak ładnie brzmiącą. tamaraR 2014-09-24 18:49:36

Wpływ Prousta na twórczość Marka Harnego jest dość znaczny. Ja nie mam co do tego większych wątpliwości. Podobnie jak u francuskiego mistrza u Harnego narracja ma charakter strumienia, wartkiego, mającego wyraźny nurt, wewnętrzny nerw. Bogactwo opisanego świata, detale, opowieści, anegdoty, wspomnienia, fakty, rozmowy to wszystko jest w tej książce. Podobnie jak u Prousta jest to powieść o pamięci, o jej plastycznym charakterze. Jak się doczyta tę powieść do końca to widać jak na dłoni, że nie są to luźnie wspomnienia, ale mają one wyraźny cel i można wyróżnić w tej opowieści wątek główny i poboczne. Harny nie byłby dobrym pisarzem, gdyby nie umiał utkać z tego spójnej i żywej narracji. Dwie kochanki pod względem stylu opowiadania wyróżniają się. Dzisiejsi pisarze młodego pokolenia nie mają już ani takich potrzeb, ani umiejętności, nie potrafią tak dobrze opowiadać jak Harny. urwis 2014-09-27 08:49:38

Marcin Cichy, bohater nowej powieści Marka Harnego, przebywając u dziadków w Zyndramowicach chłonie opowieści dziadka o wojnie, jest wystawiony na obcowanie z jego rusofobią i antysemityzmem. Wiele się także dowiaduje o losach swojego ojca oficera AK, cudem ocalałego. Częścią tej wiedzy jest także opowieść o pogromie Żydów oraz o losie tajemniczej ciężarnej Żydówki. Osią tej powieści jest próba po latach rozwikłania tej tajemnicy. teddy 2014-09-28 15:52:37

Maryla-Miriam i Agata to dwie wielkie miłości Marcina Cichego. Obie intrygujące, piękne, posiadające sex appeal. Fajny w tej książce był motyw czerwonych paznokci. Sam jestem jego fanem, więc się bardzo ucieszyłem, że i Harny go lubi. Nota bene opisy sensacji jakie wzbudzał tenże kolor wśród mieszkańców Zyndramowic był dla mnie szokujący. To jak obcowanie z zupełnie inną mentalnością. A tak ogólnie książkę oceniam wysoko, czytało mi się ją bardzo przyjemnie. pekinczyk 2014-09-28 17:54:59

Agata najnowsza, być może największa miłość pisarza Siwego jest dla niego katalizatorem. Wywołuje potrzebę bilansu życiowego, podsumowania. Tym bardziej, że Siwy nie jest dla niej tylko mężczyzną, ale także depozytariuszem wiedzy o wczesnym okresie życia tragicznie zmarłej artystki Miriam, o której Agata robi film. Złożone relacje miłosne przeplatają się z jeszcze bardziej złożonymi opowieściami z przeszłości. yolanda 2014-09-30 10:16:34