Ponownie wracamy na ulicę Leśnych Dzwonków, do Kamili, Łukasza i Gosi, którzy trwają w żałobie po niespodziewanej śmierci Jakuba. Ten tom opowiada także o losach Julii, która układa sobie życie na nowo, tym razem nie w Milanówku ale…w górach. Czy Julia odnajdzie tam szczęście? Czy Kamila, Gosia i Łukasz poradzą sobie z żałobą i przeciwnościami, jakie szykuje dla nich los?Pierwsze, do czego muszę się przyczepić to poziom absurdu w niektórych scenach. To mi się najbardziej rzuciło w oczy. Nie będę mówić, w którym momencie, ponieważ nie chcę robić spojlerów, jednakże co najmniej cztery razy zdziwienie odebrało mi mowę. Tyle samo razy sprawdzałam w przeróżnych źródłach, czy dana czynność lub wydarzenie jest w ogóle możliwe do zrealizowania. I wyszło, że nie jest.Główni bohaterowie na moich oczach zamieniają się w przestających myśleć racjonalnie histeryków, wietrzących wszędzie teorie spiskowe. Prym tutaj wiedzie Kamila, której przemiana z nieśmiałej, zagubionej kobietki w pewną siebie, rozhisteryzowaną i przedsiębiorczą panią prezes ogromnej firmy, może doprowadzić niejednego czytelnika o zawrót głowy. Czytałam wiele książek lecz z tak spektakularną przemianą jeszcze się nie spotkałam. To już nie jest przemiana o 180 stopni ale co najmniej o dwa razy tyle.O wiele bardziej wciągająca i zbliżona do rzeczywistości jest historia Julii. Wielu czytelników zarzucało tutaj autorce, że to niemożliwe aby Julia była aż taką gapą. Ależ możliwe, moi drodzy. Dla osoby, która przez ponad pół życia nie musiała o nic się martwić, ponieważ wszystko było robione za nią, rozpalenie pieca i dorzucenie węgla może być wielkim wyczynem. I nie mówię tego z ironią. Perypetie Julii są, moim zdaniem, bardzo ciekawe i warto przeczytać tą książkę dla nich.Fabuła, tak jak wspominałam na początku, trochę za bardzo zaczęła przypominać telenowelę. Co prawda autorka trochę wstrzymała się z dobijaniem swoich bohaterów rozmaitymi nieszczęściami, jednakże nadal wydarzeń mamy sporo, ale bardziej komediowych, niż strasznych. Podejrzewam, że autorka chciała wzbudzić w czytelniku napięcie. Niestety, we mnie, w niektórych momentach, wzbudziła pusty śmiech.Autorka opuściła się w poziomie dialogów, które w wielu momentach są bardzo infantylne i przesłodzone. W poprzednich tomach było nieco lepiej. od tym względem najlepsza była druga część serii.Jaki są moje uczucia po przeczytaniu całej serii kwiatowej? Mieszane. Nie ma poczucia, że straciłam czas, chociaż czasami miałam wrażenie, że mogłabym go spożytkować nieco lepiej. Polubiłam bardzo postacie Gosi i Łukasza. I chyba były to jedyne postacie, które mnie nie irytowały. No, może jeszcze Jakub. Nie jest to seria, którą poleciłabym bezwarunkowo. Osoby, które lubią literaturę obyczajową ze sporą dozą dramatyzmu mogłabym polecić tą pozycję. Myślę, że seria kwiatowa przypadnie im do gustu.Samą „Przystań Julii” oceniam na 4/10. Na obniżenie oceny wpłynął niewątpliwie tani dramatyzm rodem z telenoweli i te absurdy, których trochę udało mi się naliczyć. Mam nadzieję, że przy okazji czytania kolejnej książki tej autorki nie zdarzy mi się już na żadne trafić.migotynka 2015-06-25 15:40:54