Siedemnastoletnia Bianca ma lojalne grono przyjaciół, mocne i dostane poczucie humoru oraz niezawodny wykrywacz głupoty i pozerstwa. Wesley, bezczelny licealny podrywacz, szczególnie podnosi jej ciśnienie i budzi w niej niepohamowane odruchy agresji. Tym bardziej, że na jednej z imprez określa ją mianem DUFF-a. Tej grubej i brzydkiej, będącej tłem dla swoich seksownych koleżanek. Mimo tego jak chłopak ją nazywa i ciągle działa jej na nerwy, wciąż jest nim zaintrygowana. Zaczynają się spotykać i dzięki męskiej perspektywie Wesa, Biance udaje się bardziej zrozumieć męski sposób myślenia i wcale nie musi się martwić wyglądem czy swoimi uczuciami. Niedługo później okazuje się, że Wes pod maską pewnego siebie podrywacza, skrywa problemy z poczuciem własnej wartości oraz te w kontaktach z rodzicami, a piękne przyjaciółki Bianci mają więcej kompleksów niż chciałyby przyznać. Bianca nabiera pewności siebie ,ma coraz większe powodzenie, ale czy dzięki temu rozwiąże swoje problemy?Kody Keplinger nie ma szczególnego daru opowiadania. Jednak trzeba jej przyznać wyrazy uznania za poruszenie tematu, który tutaj może został potraktowany trochę po macoszemu, ale nadal wnosi coś więcej niż film, który powstał bardzo luźno na podstawie książki. Temat odrzucenia przez wygląd, oceniania fizyczności oraz wykorzystywania jest bardzo powszechny nie tylko w Ameryce, gdzie akcja się rozgrywa. Jedni powiedzą, że książka to jakaś pomyłka i tego się nie da czytać, a film był po prostu żałosny.Jednak jeśli przytrafiło się wam coś złego w czasach szkolnych, tylko dlaczego, że nie mieściliście się w kategoriach narzuconych przez tych „ładnych i pro” uczniów, to zrozumiecie o czym jest DUFF. Dodatkowo do segregacji środowiskowej dochodzą problemy rodzinne i emocjonalne kilku bohaterów. Osobiście bardzo identyfikowałam się z Biancą, której poczucie humoru i trudny charakter szczególnie przypadły mi do gustu – tak trochę jakbym czytała o sobie. Z drugiej jednak strony jest Wesley, który jest praktycznie odzwierciedleniem mojego poczucia własnej wartości, które wynosi minus milion.W dużym skrócie Bianca i Wes są po prostu niesamowicie uroczymi postaciami i wcale nie przeszkadzało to, że polskie tłumaczenie jest o wiele lepsze ( chociaż na minus działa fakt, że jest mało wulgarne w języku ) niż oryginalna książka, która jest…bardzo ubogim angielskim pisana – wiem z autopsji.Finalnie w ogóle nie jestem w stanie się zgodzić z ludźmi, którzy twierdzą, że DUFF jest złą książką. Jest specyficzna i została w dużej mierze uratowana przez panie tłumaczki – cześć im za to i chwała – a jeśli oglądaliście najpierw film i dopiero potem sięgnęliście po książkę, to tym bardziej powinniście docenić tą pozycję.Przyczajony Hasacz - bigdwarf.wordpress.com 2016-06-16 16:33:29