Zaczynając od samego tytułu notki: Nie nazywajmy Santiago hiszpańskim Kingiem. W moim odczuciu książka Santiago jest o wiele bardziej wzbogacona o klimat, którego zabrakło na ten przykład w Przebudzeniu Stephena Kinga. Dalej. Postacie stworzone przez autora są wyraziste, ale momentami miałam wrażenie, że czytam przeżycia faceta z głęboką depresją, który jako romantyk jest odrzucany przez społeczeństwo – nie wiem dlaczego, naprawdę, ale im dalej w książkę, tym bardziej miałam wrażenie, że Peter to taka życiowa buła, która nie bardzo wie czy uda mu się przetrwać bez kobiety i czy w ogóle jest w stanie żyć w rozbitym życiu. Wiadomo. Rozwód to w wielu przypadkach to bolesne doświadczenie, ale na rany Boga! Ileż można. Kolej na trochę narzekania. Ja rozumiem, cuda i tak dalej, zależy od wiary i tak dalej, ale wyjść cało z porażenia piorunem? Okay. To też fikcja literacka i to też mogę zrozumieć, bez problemu. Tylko te wizje, jakoś mnie nie przekonują. JEDNAK! Całość: te akcje, tajemnice, mrok i rozwiązanie fabuły, bardzo na plus. Chociaż powiem szczerze, że spodziewałam się czegoś naprawdę brutalnego i złego. Tymczasem dostałam thriller – bardzo dobry thriller, który trzyma poziom od początku do końca. Owszem, główny bohater pozostawia wiele do życzenia, bo to taka ciepła klucha. Pomijając jednak moją niechęć to przesadnie emocjonalnych mężczyzn – GORĄCO polecam książkę, bo to naprawdę kawał dobrego thrillera. Jeśli lubicie się bać, to coś dla was.Przyczajony Hasacz - bigdwarf.wordpress.com 2016-06-13 16:41:35