Adrianna Trzepiota pochodzi ze Szczytna, obecnie mieszka w Warszawie. Jest autorką wydanej w 2015 roku powieści Zwilczona. Książkę wydało Wydawnictwo Kobiece.Jaśmina mieszka w pięknej mazurskiej miejscowości. Ma dobrą pracę, kochanego męża, dziecko i przyjaciółki, na które zawsze może liczyć. Jednak pewnego dnia wszystko zwala jej się na głowę – mąż ma wypadek, ląduje w szpitalu, przyjaciółka przyjeżdża z dziećmi i złamanym sercem. Jaśmina musi zdecydować, komu powinna pomóc. ponieważ małżonek leży nieruchomo i ma zapewnioną opiekę lekarską, Jaśmina rusza z przyjaciółką i pomaga jej urządzić się w nowym miejscu. Tu poznaje Władka – inteligentnego, błyskotliwego i ciekawego mężczyznę. Postanawia poznać go bliżej, choć jest tu trudne – mieszkają z dala od siebie i nie mają jak się komunikować. Jaśmina słucha jednak swojego wewnętrznego głosu, swojej wilczycy, która pomaga jej w trudnych chwilach.Jaśmina jest narratorką powieści. Jednak nie tylko ona pokazuje nam, co się dzieje w książce. Mamy też maile, które są niczym dialogi między nią a Władkiem. To ciekawe uzupełnienie tego, co widzi sama Jaśmina, choć oczywiście można uznać, że to nadal narracja prowadzona przez nią – w końcu to ona czyta te wiadomości. Są one jednak zapisane innym krojem pisma, wyróżniają się z całości i są ciekawym uzupełnieniem.Głównym tematem powieści jest odnajdywanie siebie. Jaśmina do tej pory była podporządkowana życiu małżeńskiemu, powoli zapominała o tym, że jest młodą kobietą, która też ma potrzeby. Dopiero zaczyna odkrywać, dzięki swojej wewnętrznej wilczycy, że też ma prawo do swoich pragnień. Dlatego nawiązuje znajomość z Władkiem, stawia się mężowi, startuje w konkursie, chociaż potem ma problemy z jego wynikami... Jest sobą.Ważna jest też wewnętrzna intuicja, która towarzyszy głównej bohaterce i czasem odzywa się w trakcie powieści, jakby była równoprawnym bohaterem. Ta wilcza natura, którą wyobraża sobie Jaśmina, jest naprawdę ciekawym pomysłem. Magia to kolejna część powieści. Nie są to jakieś spektakularne czyny – są zioła, tajemnicze obrazy, sny... I historia z przeszłości, która wraca do Jaśminy. Dobre połączenie, nie na wyrost, nic na siłę. To magia natury, pięknego klimatu, atmosfery mazurskiej wsi. Czytelnik wprost czuje tę niezwykłość na każdej stronie powieści.W książce znajdziemy kilka ilustracji. Są to obrazy pokazujące kobiety. Ich piękne twarze z przenikliwymi oczami sprawiają, że nie sposób się na nich nie zatrzymać podczas czytania. To miły dodatek, który pasuje do treści – często wspomina się o obrazach, które wykonuje jedna z przyjaciółek Jaśminy.Ogólnie książka jest dobra, choć miałam czasem wrażenie luk. Niektóre rzeczy działy się dla mnie za szybko, jak choćby rozwój znajomości Jaśminy i Władka. Jednak to tylko moje odczucie. Książka mi się podobała, bo uświadomiła mi, że kobieta, która jest żoną i matką, może spełniać się także w innych rolach, które dopiero odkrywa – kochanki, pisarki, eterycznej istoty. I co ciekawe – może to tylko moja obserwacja – wcale jej jedynym szczęściem nie musi być miłość i mężczyzna. Najważniejsza jest lojalność wobec siebie.Polecam tym paniom, które chcą przeczytać powieść o miłości i przyjaźni, o odkrywaniu siebie, ze szczyptą magii i intuicji. Nie jest to jednak lekkie czytadło – często zmusza do refleksji nad naszym życiem, za co bardzo dziękuję tej książce.Agnieszka 2015-11-21 17:55:10

Jaśmina to młoda kobieta mieszkająca w mazurskim miasteczku. Jest szczęśliwą żoną i matką kilkuletniej Marysi. Wszystko wydawałoby się normalne, jednak tylko do pewnego dnia kiedy kobieta zaczyna słyszeć wewnętrzny głos wilczycy. Ten głos zaczyna ją motywować i zachęcać do rzeczy, których do tej pory nigdy nie robiła, lub które porzuciła na rzecz domu i rodziny. Wilczyca pomaga Jaśminie uniezależnić się od męża, pisać książkę, a w końcu kobieta zaczyna dostrzegać magiczne strony tej wewnętrznej zażyłości. Pewnego dnia w życiu bohaterki pojawia się inny mężczyzna, Władek, który całkowicie ją zafascynował i uwodzi. Jak dalej potoczą się losy Jaśminy? Czy dla obcego mężczyzny zniszczy swoje małżeństwo i dzieciństwo Marysi?Na samym początku chciałabym powiedzieć o książce, że to pierwsza w której odnaleźć możemy aż taką ilość kobiecych uczuć, ciepła i problemów. To książka wprost stworzona dla nas kobiet i myślę, że niejedna z nas w bohaterce dojrzy siebie lub swoje rozterki i problemy. Niesamowicie wciągająca i pochłaniająca nas do reszty. W ciągu czytania zaprzyjaźniamy się z Jaśką i kiedy chce w końcu zrobić chyba najgłupszą rzecz, chciałoby się na nią nakrzyczeć. Książka ukazuje same pozytywne aspekty wychowania i życia na wsi. Jest to niesamowita bliskość z naturą i zwierzętami, która zaszczepiona jest już od dziecka. Jak Jaśmina sama mówi, nie ma w tych lasach takiego miejsca, którego ona by nie znała. Nie ma się więc co dziwić, że w kobiecie odzywa się jej wilczy instynkt. Osobiście bardzo polubiłam także wilczycę, nie tylko dlatego, że pomogła bohaterce wyjść z letargu jakim było bycie matką polką i nie dbanie o swoje sprawy. Polubiłam ją także za to, że w kwestiach miłosnych nie narzucała niczego, po prostu tę kwestię zostawiała sercu i rozumowi JaśkiKsiążka nie jest długa, bo to zaledwie 277 stron. Tak naprawdę, to przeczytacie ją w jeden, no może dwa wieczory. Jest tak pełna kobiecego ciepła, że nawet nie zauważycie jak miniecie połowę, a później będziecie już w końcowych fragmentach.Komu polecam: wszystkim kobietom, tym które czują że należy się im trochę więcej od życia, może chciałyby coś zmienić, ale i tym które są szczęśliwe. Dajcie się wciągnąć w mazurską magię.Moja ocena: 10/10Polecamy, zespół dobrerecenzje.pldobrerecenzje.pl 2015-12-19 17:51:23