Zacznę od dobrej strony, bo właściwie było ich aż 583. Dziwne? Trochę. Otóż trzeci tom Parabellum nie tylko jest najobszerniejszym tomiszczem w trylogii, ale jest też chyba najbardziej wypchany akcją. Nie można powiedzieć, że czytelnik się nudzi, a tym bardziej, że nic się nie dzieje. Bo dzieje się wiele. Walka o przetrwanie, pościgi, wybuchy, zdrady, zawiązane przyjaźnie, strata i śmierć. Tego ostatniego było wiele, w końcu to wojna – najgorsza z możliwych rzeczy, jaką wynalazła ludzkość. Jednak zginęły nie te osoby, na których śmierć liczyłam – niezależnie jak źle to zabrzmiało. Remigiusz Mróz zrobił mnie trochę na zielono, co raczej mnie nie zadowoliło na tyle, żeby rozpływać się w treści tego tomu. Niemniej jednak po solidnej dawce adrenaliny w poprzednich tomach, trzeci i ostatni tom serii Parabellum, wydaje się być doskonałym zakończeniem. Owszem zakończenie nie jest jednoznaczne, nie wszystko zostało powiedziane i choć, może podobnie jak ja liczyliście na śmierć innych postaci…nie ma się co załamywać. Wojna trwa. Historia toczy się dalej…własnym torem. Sam autor w kilku zdaniach posumowania całej serii nam to uzmysławia. Jak to wychodzi? Bardzo zgrabnie. Oczywiście, typowo dla Remigiusza Mroza, jak to było i w przewieszeniu, przemyca postać ze swojej innej książki. Jaką? Przekonacie się sami.Osobiście mogę jedynie powiedzieć, że lepszego zakończenia Parabellum nie mogłam sobie wymarzyć. Szczególnie ujął mnie wątek kryminalny w stylu Agathy Christie, który jak dla mnie szczególnie pasował do wojennej tematyki całości. Powinnam się raczej skupić na osobistych ulubieńcach czyli Leitnerze i Obelcie, ale do diabła…to jest Mróz. W Głębi osobliwości dzieje się tyle, że znalezienie punktu zaczepienia, od którego powinno się zacząć kontemplowanie całości, jest po prostu niemożliwe. Mróz przechodzi samego siebie z książki na książkę i chociaż to już koniec serii…jestem całkowicie zadowolona z tego co dostałam.Reasumując: Głębia osobliwości to książka, którą należy przeczytać, szczególnie po lekturze dwóch wcześniejszych tomów. Niedopowiedzenia i otwarte furtki, które zostawia autor, tylko dodają odpowiednich smaczków dla czytelnika i jego wyobraźni. Przyczajony Hasacz - bigdwarf.wordpress.com 2016-06-13 16:43:52