Zbrodnia morderstwa niewinnych ludzi zawsze spotka się ze współczuciem, szeptaniem po kątach o tych czy innych sekretach zamordowanych. Sprawa wygląda nieco inaczej, gdy ofiarą jest dziecko. W powieści Donny Tartt jest to mały Robin Dufresnes, który zostaje powieszony na drzewie w ogródku rodziców. Książka opowiada jak to dwanaście lat później, jego siostra, Harriet, postanawia pomścić śmierć brata i znaleźć sprawcę. Sytuacja jest o tyle zabawna, że dziewczynka ma dwanaście lat i zamierza wymierzyć sprawiedliwość. Serio? To już „Przygody Trzech Detektywów” bardziej trzymały mnie w napięciu niż TA książka, zawierająca się w 600 stronach. Tak naprawdę to wyrzuciłabym jakąś połowę, bo właśnie ta połowa jest zbędna i niepotrzebna. Właściwie to napisałabym tą książkę od nowa na miejscu pani Tartt. To było moje pierwsze zetknięcie z twórczością owej pani, i jak chciałam przeczytać „Szczygła”, tak teraz będę musiała się nad tym poważnie zastanowić. „Mały przyjaciel” przywędrował do mnie od wydawnictwa Znak Literanova, ładna, gruba, z obwolutą, (której prawdę mówiąc nie lubię w książkach) jednak, kiedy ją zdjęłam, od razu założyłam z powrotem, bowiem okładka zająca… jest obrzydliwa. Nieco przerażająca. Dlatego może lepiej, że ma tą obwolutę. Ale co do samej treści! Książka jest najzwyczajniej w świecie nudna. Nudna, nudna, nudna… nie ma w niej nic mrożącego krew w żyłach, nagłych zwrotów akcji, jakiegoś małego prywatnego dochodzenia Harriet i jej przyjaciela, Hely’ego. Spodziewałam się pewnie cudów, gruszek na wierzbie, bo przecież oto w tej książce chodziło, prawda? Że mała Harriet będzie szukać sprawcy, który zamordował jej brata. Ale ona ma tylko dwanaście lat! Do książki pani Tartt zniechęcały długie, szczegółowe opisy wszystkiego. Od wystroju domu czy pokoju, poprzez całą nudną historie rodziny, po opis sennego miasteczka kończąc. A dialogi, jeśli się już pojawiały nie miały dla mnie żadnej logiki. Czas teraźniejszy przeplatał się z przeszłością, więc po pewnym czasie musiałam się zastanawiać, o co chodzi? W jakim czasie jestem? Marty McFly albo profesor Brown pewnie umieliby mi odpowiedzieć. Pod względem psychologicznym można by wysnuć jakieś ciekawe wnioski o zachowaniu osób występujących w powieści. Jednakże Harriet nie przeżywa wielkiej zmiany jak Kordian na Mount Blanc, jest taka, jaka była na początku. Z własnym zdaniem, bijąca się z chłopcami, nieco nadpobudliwa, czasem chamska i myśląca tylko o sobie. Jej matka i siostra to doprawdy irytujący duet! Są naprawdę siebie warte. Tak samo ospałe i w moim odczuciu trochę żałosne. Ogólnie rzecz biorąc, to było moje pierwsze zetknięte z Donną Tartt, ale na jakiś czas pewnie ostatnie. Nie zachwyciła mnie ta książka. Wynudziłam się przy niej za wszystkie czasy. Osobiście nie polecam, bo można się rozczarować, mając nadzieję na wspaniałą książkę o szukaniu sprawiedliwości na świecie. No nie… jednak nie.Malinka94 2016-02-15 23:37:33