Jak cienka jest granica między dobrem a złem? Ile dobrych ludzi trzeba, żeby doszło do tragedii? Grupa uchodźców miała zatrzymać się w Kościelisku tylko na trzy dni. Wójt zakwaterował ich w sali gimnastycznej, czekając aż rząd znajdzie dla nich stałe miejsce zakwaterowania. Sytuacja ulega dramatycznej zmianie, kiedy na szlaku prowadzącym na Czerwone Wierchy przypadkowy turysta zostaje odnaleziony martwy. Ciało zostało bestialsko okaleczone, a w ustach miał syryjską monetę. Rozpoczyna się medialna nagonka, bo ludzie obawiają się, że Bestia z Giewontu powróciła, a na domiar wszystkiego…śledztwo rozpoczyna Dominika Wardyś-Hansen.Tymczasem Wiktor Forst…nasiąka nowym otoczeniem i jego prawem, nie mając pojęcia, że gdzieś tam…czeka ktoś na jego ratunek.Pożegnania są trudne. Szczególnie, kiedy przychodzi się pożegnać z tak genialną postacią jaką jest Forst. Od Ekspozycji, której ostatnie 20 stron zostawiło mnie z rozdziawionym paszczem, przez Przewieszenie, którego zakończenie było po prostu…woah. A teraz Trawers. Mam do tej książki bardzo mieszane uczucia, bo z jednej strony czekałam na tą książkę jak Anders Breivik na wyrok sądu norweskiego, ale z drugiej…kiedy już dostałam książkę w swoje ręce…dopadł mnie werteryzm tak silny, że nie wiedziałam czy czytać czy płakać. Ale do rzeczy.Niestety dla siebie – poza momentem totalnego zdziwienia przy powyższym dialogu – akcja była niemal oczywista i żeby było jeszcze gorzej, zwłaszcza dla mnie, od połowy Przewieszenia, domyślałam się kto zabija, a raczej kim jest Bestia. Kiedy padło w końcu rozwiązanie w Trawersie…nie byłam zaskoczona. Oczywiście Mróz przechodzi samego siebie w narracji, tworzeniu napięcia i tak dalej. Suspens i splendor murowane. I tak jak dla innych zakończenie jest wielkim BUM! Tak w moim przypadku było za łagodne i zbyt…normalne? To dobre określenie jak na twórczość Remigiusza Mroza, który większość swoich czytelników zaskakuje i zachwyca. Liczyłam na krew, flaki i martwe prostytutki…dostałam melodramat.Finalnie Trawers to genialne zakończenie trylogii, ale zakończenie samego tytułu było małym rozczarowaniem. Jednak niezależnie od tego co napiszę o tej książce, musicie ją przeczytać. Chociażby dla pozostałych 568 stron.Gratulacje dla autora, który dał nam – czytelnikom – komisarza Forsta. Człowieka, który jest połączeniem McGivera, Tyriona Lannistera z domieszką dothrackiego wojownika i ma dupę ze spiżu!Przyczajony Hasacz - bigdwarf.wordpress.com 2016-06-09 16:29:41