Przeszłość, która była pełna traumatycznych przeżyć, może być lekcją by unikać w przyszłości podobnych rzeczy, albo pozostać tylko przeszłością i wtedy wszytko zacznie się powtarzać. Jak każda historia, niezależnie jak mocno będzie się tego unikało. W chwili śmierci Charlie Eriksson zapewne żałowała swoich relacji z siostrą. Jednak nie zdołała tego w żaden sposób okazać. Nawet słabym śladem. Nic zatem dziwnego, że policja uznała to za samobójstwo, mimo zeznań świadka. Ale wiadomo. Rzadko kiedy wierzy się bezdomnemu wariatowi, który kryje swój stan umysłowy za nadmierną ilością spożytego alkoholu. Tyle tylko, że Helen – siostra Charlie – nie ma zamiaru uwierzyć w ową teorię, jakoby jej siostra popełniła samobójstwo. Rozpoczyna się prywatne śledztwo, które kobieta prowadzi na własną rękę. Jednak im dalej w świat i im głębiej w życie siostry zagląda Helen, tym więcej pojawia się pytań bez odpowiedzi. Tym bardziej nieprawdopodobne staje się to co spotkało Charlie. Przyjaciele okazują się być wrogami, a ci…potencjalnymi mordercami. Uwielbiam opasłe książki. Jeszcze bardziej lubię kryminały, które są dobrze napisane, a ich akcja rozwija się stopniowo i trzyma w napięciu aż do zakończenia, kiedy wszystko się wyjaśnia. Problem tkwi w tym, że przez ostatnie trzy miesiące nie przeczytałam ani jednej książki, która zaspokoiłaby mój zmysł kryminologa i wszystko czego się tknę…jest mdłe, nudne i oklepane jak jasny gwint. I co mam z tym fantem zrobić?Weź mnie za rękę to powieść, która powinna urzekać swoim mrocznym charakterem, przenikliwością i napięciem. I tak jak nigdy mi się to nie zdarzyło, przy żadnej książce…przy tej zwyczajnie nie wiedziałam co zrobić. Czytałam i nic mi nie zostawało w głowie. Bo już to znałam. A przysięgam przed laptopem i moim regałem, że nigdy wcześniej tego tytułu nawet w ręce nie trzymałam. Postać Helen była…po prostu była. Nawet nie wiem co napisać. Szukała odpowiedzi na pytania jakie pozostawiła w jej głowie śmierć Charlie, podróżowała po świecie, a finalnie książka miała tak dziwne zakończenie…, że zwyczajnie nie wiem czy autorka nie pisała równolegle innej książki i czegoś nie pogwizdała podczas składania wydruku dla wydawnictwa.Oczywiście jeśli jesteście fanami gatunku i znacie poprzednie książki Tove Alsterdal, to polecam się zapoznać, bo może się wam spodoba. Sama zamierzam do tego wrócić, chociaż mam wrażenie, że zanim to nastąpi zrobię sobie przerwę od książek w tym klimacie, bo coś mnie dopadło takiego, że nie czuję już tej epickości kryminału. A to boli.Przyczajony Hasacz - bigdwarf.wordpress.com 2016-06-09 14:28:03