Po pierwsze jestem zawiedziona objętością tej książki i mało zadowalającym rozwinięciem tematu, jaki został poruszony przez autorkę. Jeśli już chciała się brać za wizję Londynu po ataku nieznanej nikomu armii, mogła opisać wszystko dokładniej, nieco bardziej obszernie. Tymczasem na nieco ponad stu osiemdziesięciu stronach kobieta zamknęła kilka lat tragicznej można napisać „okupacji” i zakańcza to w taki a nie inny sposób ( #no_spoilers ) . Jestem zawiedziona i czuję potężny niedosyt.
Kreacja głównej bohaterki to taka zbyt dojrzała szesnastolatka, która potem staje się jeszcze bardziej dojrzała przez tragedię ataku owego nieznanego wojska, zakochuje się w swoim kuzynie, a drugiego traktuje jeszcze jak bardzo bliskiego brata – okay, mogę to przeżyć, ale trójkąt miłosny to słaba opcja, za bardzo wytarty motyw, który po prostu się nudzi. Nie zapałałam do niej specjalną sympatią, ani nie czułam empatii kiedy cierpiała. Generalnie mój problem w tego typu książkach jest taki, że są zwyczajnie za krótkie.
Za dużo czasu na za małej ilości stron. Nie lubię. Jak mi niedawno pisali ludzie na stronie, może po prostu jestem za stara na takie książki ( awwh..hell no! ) i nie rozumiem zabiegu jakiego dokonała autorka. Tyle tylko, że autorka Rosoff zrobiła dokładnie to samo co polska autorka Agnieszka Lis ( Pozytywka ). Zainwestowanie czasu w szczegóły nie boli, naprawdę. Bardziej obszerne opisy, dokładniejsze przedstawienia miejsc, osób, wydarzeń – to by działało na korzyść książki.
Tymczasem dostajecie cieniutką książeczkę do ręki i zanim się wczujecie w samą akcję i zdążycie poczuć choć minimalną empatię do bohaterów…BUM! GONE! Koniec książki.
I weź tu człowieku napisz coś pozytywnego. Filmu na podstawie nie oglądałam, nie jestem przekonana do całości. Mam tylko nadzieję, że książka nie była wydana pod zysk, bo nazwisko autorki to już marka. Trochę słabo i generalnie…nie zamierzam po to sięgnąć drugi raz, bo moje rozczarowanie pogłębi się jeszcze bardziej.
Książkę można polecić tylko tym, którzy lubią krótkie formy i twórczość pani Magie Rosoff. 2016-07-05 15:27:07

"Daisy, piętnastoletnia mieszkanka Nowego Jorku, zostaje wysłana do Anglii do swojej ciotki i kuzynów, których nigdy wcześniej nie miała okazji poznać. Dziewczyna niedługo cieszy się spokojnym pobytem na farmie. Tuż po jej przybyciu ciotka wyjeżdża służbowo, a w Londynie wybuchają bomby. Nieznana armia atakuje miasto.Mieszkańcy wioski zostają odcięci od sieci elektrycznej. Mimo toczącej się wojny dom ciotki wydaje się najbezpieczniejszym miejscem na ziemi, zaś miedzy Daisy a jej kuzynem rodzi się niezwykła więź. Dzieci muszą same stawić czoło nieznanemu światu. Z dala od dorosłych i dotychczas obowiązujących zasad wiodą zupełnie nowe życie."Główną bohaterką i narratorką książki jest piętnastoletnia Daisy. Jeżeli ktoś się obawia, że narracja takiej dziewczynki może być mało interesująca, to się myli. Jak na swoje piętnaście lat Daisy jest wyjątkowo dojrzałą nastolatką. Dziewczyna zostaje „rzucona” w wir wydarzeń, które diametralnie odbiegają od tego, do czego jest przyzwyczajona. Jest zmuszona porzucić Nowy Jork i wyjechać do Anglii. Nie byłoby to straszne, ale rodzina do której się wybiera jest jej całkowicie obca. Niby ciotka i kuzynostwo, Daisy co najwyżej coś niecoś o nich słyszała ale ich nie zna. Nieciekawie jest być zmuszonym do przebywania [kto wie jak długo] z nieznajomymi. Sytuacja na pewno nie do pozazdroszczenia. Ale młodzi ludzie mają to do siebie, że bardzo szybko się przystosowują. Czy w tym przypadku też tak będzie?Moje nowe życie można opisać w jednym zdaniu, tylko wariant będzie zależał od czytelnika. Może to być opowieść z wojną w tle, bądź książka wojenna z wątkiem miłosnym. Mimo wojny, ja skłaniam się do tej pierwszej wersji. Książeczka krótka, bo zaledwie 190 stron, a napchane do niej mnóstwo wszystkiego. Mamy tutaj powieść obyczajową, młodzieżową, historię z wojną, miłość, która nie powinna się zdarzyć [chociaż, dlaczego nie!]. Sporo tego i książce na dobre, niestety nie wychodzi.Moje nowe życie jest powieścią niedopracowaną. Autorka powinna albo dołożyć stron, albo coś pominąć. W ten sposób na niewielkiej ilości stron występuje zbyt dużo spraw, które wprowadzają niepotrzebny zamęt i są potraktowane po macoszemu. Brakowało mi solidnych opisów tak postaci, jak i miejsc, w których rozgrywa się akcja książki. Może to taki styl pisania Meg Rosoff. Jeśli tak, to ja tego nie kupuję i po pierwszym kontakcie z jej prozą zamierzam powiedzieć stop.Jak widzicie powieść Rosoff mnie nie porwała. No cóż, nadaje się dla osób, które szukają takiej sobie historyjki, do poczytania na ławce w parku. Powieść napisana poprawnie i muszę przyznać, że dość sprawnie i szybko się czyta. Jednak nie jest to książka, jakiej oczekiwałam w tym momencie. Może kiedy indziej bardziej by mi się spodobała.Dla kogo Moje nowe życie? Zdecydowanie dla młodego czytelnika. Dla tych, którzy szukają nieskomplikowanej historii, do połknięcia. Dla tych, którzy nie lubią opasłych booków. Dla wielbicieli prozy Meg Rosoff. Nie polecam i nie zniechęcam. Decyzję, czy dać książce szansę pozostawiam wam.monweg 2016-08-12 11:11:59