Zawsze myślałam że nasza wieża radio-telewizyjna jest jedyna na świecie. Śmieję się że to nasz punkt kontrolno – obserwacyjno – zborny. Taki mój prywatny pałac kultury. Jak gdzieś jadę lub wracam to jak ją widzę czuję że jestem w domu. Co to była za tragedia kiedy jakieś osiemnaście lat temu jechałam z rodzicami na wakacje i przejeżdżając przez Mławę zobaczyłam bliźniaczą wersje naszej wieży. Oczywiście mój pogląd i czas zmienił i wieżę i mój osąd. Teraz uważam że moja jest najładniejsza bo jest moja. Dlaczego o tym mówię? Bo przeczytałam właśnie świetną reporterską książkę “Miasto Archipelag” Filipa Springera i mam kilka uwag. Po primo okazało się że wieża ciśnień w Ciechanowie nie jest jedyna. Podobna jest w Tarnowie. Tego dowiedziałam się dzięki „Miastu Archipelag”. Po secundo na samym początku miałam za złe tej literaturze faktu że jest chaotyczna. Nie ma planu, powinna być według mnie wręcz alfabetycznie ustawiona, historia – opis – co się dzieje. Jak bardzo się myliłam. To wspaniała opowieść o o tych trzydziestu jeden miastach, które kiedyś były województwami. Dowiedziałam się o kilku rzeczach i osobach, o których milczą przewodniki. To wielka opowieść o miastach oczyma ludzi, którzy je kochają, mieszkają w nich, tworzą, pracują, żyją. Mój Ciechanów, Płock. Moje wyobrażenia o Zamościu, Suwałkach, Wałbrzychu (nie chodzi mi o złoty pociąg tylko o zamek Książ). To świetnie zebrana, napisana książka o miastach i ludziach. Tego dowiedziałem się dzięki „Miastu Archipelag”. I po tercjo – to bardzo malownicza, zdjęciowa, audiobookowa literatura faktu. Ja słyszę te opowieści ludzi, ich historie, ich przeżycia. Tego dowiedziałam się dzięki „Miastu Archipelag” i serdecznie polecam tę literaturę non – fiction Filipa Springera wszystkim a szczególnie fanom tych trzydziestu jeden miast. Antonia 2017-03-10 19:56:08