Susan Mellery dała mi się poznać jako autorka, która snuje łagodną narrację książek obyczajowych, w których bohaterki i bohaterowie mają w swoim dorobku życiowym mniej lub więcej bagażu emocjonalnego. Tak było na ten przykład w książce Trzy siostry tej autorki, które uświadomiły mi, że ja wcale nie jestem za głupia na kryminały, tylko doszło do zmęczenia materiału – bo ileż można. I generalnie za sprawą tej autorki zaczęłam czytać książki obyczajowe. No dobra…z mniejszym obrzydzeniem. Wspominałam o tym w poprzednim tekście, ale muszę cierpieć na jakieś upośledzenie odczuwania empatii, bo naprawdę nie jestem w stanie zrozumieć żeńskich bohaterek w większości tego typu historii. Wydawały się infantylne, puste i zdecydowanie odbiegały od normy osoby dorosłej. Do tego dochodziło skrzywienie, które zawdzięczam kobietom z rodziny, które czytały durne historie miłosne.Ale abstrahuje! Susan Mallery prowadzi taki rodzaj narracji, który przekonuje nawet takiego sceptyka jak ja, do książek obyczajowych i historii w nich zawartych. W przypadku tytułu Dosięgnąć gwiazd, sprawa ma się następująco. Autorka przedstawia czytelnikowi historię Niny Wentworth, która przez całe swoje życie dbała o innych z takich czy innych powodów. Zrezygnowała ze studiów i została na wyspie Blackberry, żeby opiekować się chorą matką, a siostrze umożliwić zdobycie wykształcenia i zapewnić start w dorosłe życie. Odmawiała sobie wielu rzeczy i jeszcze więcej okazji na własne życie, przechodziło jej po prostu przed nosem. Po kilku latach, pojawia się jednak szansa by Nina mogła wreszcie opuścić wyspę i sięgnąć po własne marzenia, które latami odkładała na rzecz innych ludzi. Jednak nic nie jest w życiu łatwe. O względy Niny zaczyna zabiegać dwóch, niesamowicie przystojnych mężczyzn. I Nina zostaje postawiona w sytuacji, w której musi dokonać wyboru i stwierdzić, czego tak naprawdę pragnie od życia. W konsekwencji, choć książka wydaje się być kolejną płytką i męczącą historią w klimacie bardziej refleksyjnej Bridget Jones, to wcale nią nie jest. I chwała muzom pomyślności. Gdyby przyszło mi się zderzyć w paskudny sposób z kolejną durną bohaterką, naprawdę miałabym problem z napisaniem czegokolwiek sensownego. Tymczasem w tej książce Mallery przedstawia nam dziewczynę bezgranicznie poświęconą rodzinie. Jest skłonna poświęcić się do tego stopnia, że zaniedbuje własne życie, a kiedy nagle dostaje taką okazję, nie ma pojęcia co zrobić. My – czytelnicy – śledzimy krótki czas, w którym Nina musi przełączyć swój tok myślenia z opcji „zadbać o innych dookoła” na tryb „układanie własnego życia”. Cała historia, jak i postacie w niej występujące jest pełna przeróżnych emocji. Od gniewu, przez ból, na szczęściu kończąc. Takie książki, chociaż nie koniecznie są moimi ulubionymi, to najprzyjemniej mi się je czyta. Szczególnie, kiedy następuje to wcześniej wspomniane zmęczenie materiału i żaden kryminał już nie cieszy mózgu. Wszystko robi się boleśnie przewidywalne.Książkę bardzo gorąco polecam, szczególnie tym z was, których ciągnie do obyczajów z ciepłymi i miłymi zakończeniami. No i przede wszystkim, jeśli czytaliście wcześniejsze książki tej autorki, to wiecie dlaczego powinniście przeczytać i tę.Przyczajony Hasacz - bigdwarf.wordpress.com 2016-08-12 15:39:36