Moja przygoda z twórczością Jessie Burton zaczęła się dość niespodziewanie. O Miniaturzystce słyszałam tony opinii, widziałam jeszcze więcej recenzji – a żeby było zabawniej, dopiero niedawno ją dostałam od księgarni czytam.pl do recenzji – i nadal jej nie przeczytałam. Z jednej strony bałam się sięgać po Muzę, ale z drugiej strony bardzo kusił mnie opis tej książki na goodreads. I cóż począć, kiedy wydawnictwo w geście swojego geniuszu przysłało mi ( zresztą na moją prośbę…) egzemplarz recenzencki i to na dodatek z małym płótnem malarskim, pędzelkiem i tubą farby akrylowej. Po co? Dowiecie się niżej.Tymczasem Muza to naprawdę niesamowita i wciągająca historia obrazu i ludzi, których połączył w mniej lub bardziej jasny sposób. Obrazu, który latem 1967 roku trafia do renomowanej londyńskiej galerii. Elektryzuje środowisko malarzy i koneserów sztuki. Bardzo możliwe, że obraz jest dziełem młodego hiszpańskiego artysty z lat 30. XX wieku, który zaginą w trakcie wojny. Owa teoria znajduje potwierdzenie w listach z Muzeum Prado oraz fundacji Guggenheima. Dzieło jest o tyle niesamowite, że w skutek różnych zbiegów okoliczności, pracująca w galerii maszynistka, dwudziestosześcioletnia Odelle Bastein trafia na trop fascynującej historii z Andaluzji roku 1936. Losy Żyda z Wiednia, Harolda Schlossa, pośredniczącego w sprzedaży dzieł sztuki takich ludzi jak Kokoschka, Klee i Klimt, jego pięknej żony Sary i niezwykle uzdolnionej córki Oliwii, niespodziewanie połączą się z losem Odelle. A do tego całego zamieszania, które ma w sobie wiele barwnych tajemnic, dojdzie jeszcze czarnoskóra imigrantka z Trynidadu, która mimo prestiżowej nagrody literackiej, nie potrafi znaleźć swojego miejsca w ksenofobicznym Londynie. Pomijając fakt, że z niewiadomych względów, książka troszeczkę woniała mi Kodem Leonarda Da Vinci, a sama postać rezolutnej, nieco cnotliwej Odelle miała zadatki na wątlejszą wersję Roberta Langdona. Co nie było niczym złym. Przeciwnie. Dzięki temu książka zyskała trochę pikanterii, do tego co kryje się między stronicami.Sama narracja, którą prowadzi Jessie Burton jest niesamowita, wręcz wciągająca do tego stopnia, że nie jesteście się w stanie oderwać od książki. Wszystko jest doskonale wyważone, poza suspensem. Bywają momenty potężnego zaskoczenia, opisy są tak wysmakowane, że na dobrą sprawę autorka mogłaby napisać obleśny romans, który w jej narracji zwyczajnie byłby dziełem. Pomyślicie pewnie : Ej, Hasacz…przesadzasz.Ale uwierzcie mi. Kiedy przyjdzie do premiery książki i już ją dorwiecie, przekonacie się, że nie rzucałam czczych słów.Nie chcę zdradzać za wiele, ale Muza to zdecydowanie książka warta uwagi KAŻDEGO czytelnika, nie zależnie czy gustujecie w książkach powojennych czy nie.Przyczajony Hasacz - bigdwarf.wordpress.com 2016-11-19 14:58:00

Świat wielkiej sztuki, jeszcze większych namiętności i tajemniczy obraz, który skrywa więcej niż tysiąc słów.Kajam się i ogromnie żałuję (jednak biczować się nie będę), ale nie przeczytałam debiutanckiej powieści Jessie Burton Miniaturzystka. Książkę co prawda mam na półce, ale jakoś nam nie po drodze. Wiecznie coś mi przeszkadza. Naczytałam się za to świetnych opinii, wygłaszaliście prawdziwe peany i gdy tylko nadarzyła się okazja, to po prostu z niej skorzystałam. I tak oto Muza trafiła w moje ręce. Jakież było moje zdziwienie, gdy okazało się, że Wydawnictwo Literackie oprócz książki przysłało jeszcze coś. Małe podobrazie malarskie, tubkę farby i pędzelek. Doczytajcie moją opinię o Muzie do końca, a przekonacie się, co też powstało w mojej głowie i zostało przeniesione na blejtramik.Po jednej stronie płótna dziewczyna trzyma odciętą głowę swojej siostry, po drugiej – lew, który za chwilę poderwie się do zabójczego skoku… Obraz, który latem 1967 roku trafia do renomowanej galerii w Londynie, elektryzuje środowisko marszandów. To może być „śpioch”, dzieło młodego hiszpańskiego artysty z lat 30. XX wieku zaginione w trakcie wojny. Potwierdzają to listy z muzeum Prado oraz fundacja Peggy Guggenheim. Wskutek szczególnego zbiegu okoliczności stenotypistka zatrudniona w galerii, 26-letnia Odelle Bastien, trafia na trop fascynującej historii z Andaluzji roku 1936.Jessie Burton zastosowała w Muzie dwie płaszczyzny czasowe. I tak mamy Anglię lat sześćdziesiątych i Hiszpanię lat trzydziestych XX wieku. I choć na początku zastanawiamy się, co wspólnego mają wydarzenia, które dzieli ponad trzydzieści lat, już niedługo widzimy związek. W Londynie poznajemy czarnoskórą Odelle Bastien z Trynidadu, wykształconą modą kobietę pracującą jako maszynistka w Instytucie Skeltona. W Hiszpanii, w pięknej andaluzyjskiej miejscowości, „zawieramy znajomość” z utalentowaną Oliwią Schloss oraz z rodzeństwem Roblesów, Teresą i Izaakiem. Ale najważniejszy dla opowiadanej historii jest pewien tajemniczy obraz, przedstawiający kobietę z głową siostry w ręce, u stóp mającej lwa. Jessie Burton stworzyła interesujących bohaterów, bardzo prawdziwych i nie doskonałych. Na szczególne miejsce zasługują dwie główne bohaterki. Odelle władająca bardzo sprawnie piórem, narażona na ataki ksenofobii, znajduje jednak bratnią duszę w swojej szefowej, bardzo tajemniczej Marjorie Quick.Dziewiętnastoletnia Oliwia jest zdolną malarką, ale ukrywa ten fakt przed otoczeniem. Mimo, iż jej ojciec jest marszandem, dziewczyna nie ujawnia swoich zdolności. Zresztą w tamtym okresie kobieta mogła być muzą, a nie obiecującą artystką. Nastolatka jednak tworzy w zaciszu swojej pracowni.Muza to przepięknie nakreślona opowieść o przyjaźni, miłości, pasji, wielkich namiętnościach, wywołująca silne emocje. Napisana bardzo eleganckim i przystępnym językiem sprawia, że czytanie staje się czystą przyjemnością. Skomponowana z wielką dbałością o szczegóły, pełna tajemnic, z wyrazistymi bohaterami. Autorka wyczarowała niesamowity, specyficzny klimat, który stanowi o uroku tej historii. Przedstawiła swoją wizję ze smakiem i wyczuciem estetycznym.Sekrety sztuki, genialni artyści, marszandzi i kolekcjonerzy oraz obraz, który zaginął lata temu, uważany za stracony na zawsze, stanowiący dopełnienie innego, wyjątkowego dzieła. Jessie Burton czaruje słowami, potrafi stworzyć tak piękne obrazy, że czytelnik ma wrażenie jakby przenosił się do jej świata. Mówię wam, można przepaść bez końca.Muza jest doskonałą powieścią, mogę śmiało rzec, że wybitną. Aż dziw bierze, że to dopiero druga książka brytyjskiej pisarki. Uważam, że całkowicie zasługuje na miano bestsellera, którym z całą pewnością się stanie. Nie pozostaje mi nic innego, jak gorąco polecić wam lekturę tej wspaniałej powieści. Nie wiem, czy powinna to być pozycja obowiązkowa każdego mola książkowego, ale niezmiernie się cieszę, że dane mi było poznać losy bohaterów Muzy i pewnego dzieła sztuki. Dajcie się zaczarować, prawdziwa uczta dla duszy.monweg 2016-11-22 22:31:44

Burton stworzyła niesamowicie wciągającą, tajemniczą historię, w której odkrywanie kolejnych elementów układanki daje coraz bardziej intrygujący obraz. Każdy, najdrobniejszy element fabuły jest idealnie dopracowany: postać utalentowanej literacko czarnoskórej Odelle pochodzącej z Trynidadu i próbującej odnaleźć się w Londynie, tajemnicza Marjorie Quick, która lubi wszystko wiedzieć, ale niekoniecznie dzielić się informacjami o sobie, a wreszcie bohaterowie, którzy stoją za zagadką posiadanego przez Lawrie’ego obrazu.Książka podzielona jest niejako na dwie historie, dążące do połączenia się w całość. Opowieść o Odelle, Marjorie, Lawie’em i obrazie z 1967 r. przeplata się z historią rodziny Schlossów z roku 1936. Ta druga stopniowo odkrywa przed nami znaczące fakty, wywołując napięcie i rozbudzając naszą ciekawość. Bardzo lubię taki zabieg - spotykanie się teraźniejszości z przeszłością, przeplatanie różnych historii z różnych czasów.Próbuję znaleźć jakieś minusy w powieści Jessie Burton, ale żadnych nie widzę. Ta książka zachwyca na każdym kroku: fantastyczną historią, świetnym kunsztem pisarskim, piękną oprawą graficzną - okładką, ale i grafikami oddzielającymi części.Marta Korytkowska 2016-11-28 18:53:37