Czy marzyliście kiedyś o tym, żeby posiadać zdolności telepatyczne? Żeby komunikować się z kimś tylko za pomocą myśli? Żeby móc słyszeć myśli innych ludzi? Pewnie każdy w którymś momencie życia o tym pomyślał. Na pierwszy rzut oka wydaje się to być czymś świetnym, ale jak większość świetnych rzeczy, ma też swoją ciemną stronę. Przekonała się o tym główna bohaterka powieści autorstwa Connie Willis, Pojedynek na słowa. Przenosimy się do niezbyt dalekiej przyszłości, w której social media zdominowały świat. Teraz niczego już nie można ukryć przed innymi, a ludzie tak pragną wchodzić w życie innych i wiedzieć o nich wszystko, że plotki rozchodzą się z prędkością światła. Niesamowity rozwój medycyny i technologii sprawił, że nawet uczuć nie trzeba już wyrażać! Dzięki szybkiemu zabiegowi neurochirurgicznemu EED można je po prostu przekazać ukochanej osobie. Ta drobna operacja pogłębia więź pomiędzy partnerami. To lepsze niż zaręczyny! Nie trzeba wierzyć w uczucia drugiej osoby, tutaj jest to kwestia wiedzy. Briddey Flanningan jest zachwycona, gdy jej chłopak Trent proponuje jej wspólne EED. I nigdy by nie przypuszczała, że ta decyzja tak diametralnie odmieni jej życie. Nie jestem do końca pewna, czy coś takiego jak EED mogłoby zaistnieć w rzeczywistości, ale zapewne dlatego ta książka jest zaliczana do gatunku science-fiction. Choć EED nie powinno doprowadzać do tego, że słyszy się myśli innych ludzi, a co dopiero pobudzać w człowieku zdolności telepatyczne, tak najwyraźniej najsłynniejszy na świecie lekarz przeprowadzający te zabiegi nie zdaje sobie sprawy, że coś takiego może mieć miejsce. Czyżby był to zwykły skutek uboczny? Czy może sam protokół operacji jest niedopracowany i coś może pójść nie tak? Czyżby doktor Verrick nie do końca był ekspertem w swoim fachu? A może to wszystko to jeden wielki spisek i potajemna intryga, w pełni przemyślana? To Ci dopiero pytania!Briddey po operacji musi się zmierzyć z poważnym problemem. Nie dość, że pomiędzy nią i Trentem nie wywiązała się żadna emocjonalna więź, to kobieta zaczyna słyszeć w głowie głos kolegi z pracy, C.B., którego wszyscy mają za czubka. Obawia się, że gdy tylko ta sprawa wyjdzie na jaw, to Trent posądzi ją o romans, a to byłaby dla niej tragedia. Jednak okazuje się, że to tylko początek jej problemów! Telepatia zaczyna się rozszerzać, a ona traci zmysły. Choć nie należy do osób, z którymi mogłabym się zaprzyjaźnić, to chwilami szczerze jej współczułam. Tak głęboko wierzyła w EED, w miłość do Trenta, aż tu nagle zawalił jej się cały świat. Przyznaję, bohaterka ta nie należy do zbyt rozgarniętych, dlatego też nie zyskała mojej sympatii, ale myślę, że dobrze spisała się w roli, którą przewidziała dla niej Connie Willis. Motyw telepatii jest tutaj zdecydowanie siłą napędową. Bohaterowie wykorzystują ją na każdym kroku, czasem nawet nieświadomie, co potrafi ich przytłoczyć. Próba ujarzmienia nowych zdolności jest dla nich bardzo istotna. Podobnie jak chęć odkrycia prawdy. Skąd ta umiejętność pochodzi? Czy to na pewno sprawka doktora Verricka? Czy ktoś jeszcze maczał w tym palce? Pojawia się nawet delikatny motyw związany z genetyką, ale to bardziej sam zarys niż odpowiednia jego realizacja. Książka jest napisana dojrzałym i barwnym językiem, jest dopracowana, ale też nie do końca tego się po niej spodziewałam. Autorka zadbała o złożoność swojej historii, tam gdzie było to potrzebne, to nie stroniła od szczegółów, ale nie jestem w stanie napisać, że mamy tutaj do czynienia z czymś niezwykle porywającym, co ma niesamowite tempo akcji. Całość jest faktycznie dobrze zaprezentowana, każda sytuacja jest dokładnie opisana, mamy tutaj logiczny ciąg wydarzeń, ale niestety nie było mi dane zżyć się z żadnym z bohaterów, dlatego też stałam gdzieś z boku, zamiast stać się częścią tej opowieści. Pojedynek na słowa to książka dobrze zrealizowana, z ciekawym pomysłem na fabułę, raczej jednowątkowa. Skupiamy się przede wszystkim na postaci Briddey, jej próbie odnalezienia siebie w nowej sytuacji. Bohaterowie są moim zdaniem wykreowani nie za dobrze, ale historia ta z pewnością ma w sobie coś ciekawego, co może zainteresować nie jednego czytelnika. To takie połączenie science-fiction i romansu, gdzie pojawiają się pewne rozterki życiowe, ale i sytuacje humorystyczne, rozluźniające napiętą atmosferę, wynikającą z ogólnej problematyki powieści. Telepatia ma swoje dobre i złe strony, o czym przekonali się już bohaterowie Connie Willis. A Wy? Jesteście na to gotowi?Sheti 2017-07-13 18:43:09

Każdy z nas inaczej odbiera sens istnienia social mediów i samego internetu. Dla jednym to siedlisko czystego zła, szyderstwa i hejtu. Dla innych to kontakt z przyjaciółki na drugim końcu świata. Sama mam bardzo mieszany stosunek to tego odmętu absurdu jakim jest internet, ale nadal jakoś funkcjonuję, choć coraz mniej się mnie chce to oglądać.Co jednak by było, gdyby nie trzeba było pisać żadnych statusów, komentarzy…bo przez jeden zabieg, który nie trwa za długo, moglibyście czuć więź? Nie musielibyście wyznawać komuś miłości. Po prostu byście o tym wiedzieli. Briddey Flannigan poddała się EED. Drobnej modyfikacji mózgu, która pozwala na odczuwanie uczuć innych. I nie zwracała uwagi na rozhisteryzowaną rodzinę czy znajomego z klasy, który kategorycznie jej odradzał ten zabieg. W końcu ona i Trent mieli wiedzieć o swojej miłości. Sęk w tym, że Briddey nie czuje powiązania ze swoim chłopakiem, a zamiast tego w głowie odzywa się głos C.B. – kolegi z klasy. A przecież nie tego chciała, prawda? Tyle, że to tylko początek jej kłopotów.Cały problem leży w tym, że ja nie jestem fanką sci-fi * crying emoji *. A tak poważnie to ta książka była tak świetna, że aż mam ochotę napisać coś bardziej nieprzyzwoitego. Ale wiecie… cenzura i takie tam. Pomijając fakt, że wydawnictwo Albatros dowaliło taką czcionką, że musiałam szukać okularów, książka była genialna!Takie młodzieżowe sci-fi z wątkiem romantycznym, który momentami przerastał bohaterów. Co było naprawdę dobrze napisane. Bo to nie było na zasadzie zmierzchowej kupy: ŁOBOSZ BRIŻYT JAK JA CIE KOCHOM!!! ŁOBOSZ!! JAK JA CIE KOCHOM TYŻ! – na szczęście. Powiem szczerze, że "Pojedynek na słowa" to jedna z najlepszych książek sci-fi, jakie kiedykolwiek czytałam, które mnie nie wykończyły psychicznie swoją infantylnością. Nie żebym była jakaś mądra. Nic z tych rzeczy. Ale bywają książki, które wykańczają nawet mnie.Książkę polecam całym swoim zielonym serduchem, bo tak dopracowanego i świetnie poprowadzonego sci-fi to ja już dawno nie czytałam. Porządne, z tym co hasacze lubią najbardziej czyli językiem naukowym, dużo akcji i przede wszystkim naprawdę świetne zakończenie. Bardzo mocno polecam i mam nadzieję, że ktoś zechce o tym pogadać.Przyczajony Hasacz - bigdwarf.wordpress.com 2017-09-04 13:40:54