Cmentarz Zapomnianych Książek to miejsce, które większość wielbicieli literatury chciałoby odwiedzić. Wykreowanie tego miejsca to już 50% sukcesu serii, ponieważ otwiera autorowi furtkę do tworzenia niezliczonych scenariuszy zaczynających się od odwiedzenia tego miejsca i wybrania TEJ KONKRETNEJ książki. Od razu stałam się wielbicielką tego konceptu.

W pierwszym tomie serii główny bohater trafia w/na Cmentarzu na "Cień wiatru", ostatni egzemplarz bardzo tajemniczego autora. Tajemnica staje się tym niezwyklejsza, gdy chłopca odwiedza jedna z postaci występujących w książce.

Zacznijmy od procesu czytania - książka ta jest niesamowicie wolna, bardzo gawędziarka i samej akcji jest tam tyle co kot napłakał. Aktywność naszych bohaterów polega głównie na tym, że gdzieś idą, zdobywają jakieś informacje, wracają i rozprawiają nad tym co się dowiedzieli. Jest tam dużo relacji, dużo niedopowiedzeń, ale odkrycie ich nie odbywa się przez aktywne działania, a przez otrzymanie odpowiedniego listu. No i tak w kółku. Stąd też, jeśli ktoś potrzebuje szybko wkręcić się w książkę, w moim odczuciu powinien unikać książek jak "Cień wiatru".

Czy zatem książka jest zła? Oczywiście, że nie. To taki typ literatury, która opiera się właśnie na opowiadaniu historii, a nie przeżywaniu jej. Chociaż tajemnice się mnożą, pojawiają się nowe zagwozdki, to nie dostaniemy rozwiązaniem jak obuchem w twarz, a raczej spokojnym wytłumaczeniem "Nie, nie, to było tak...". Przyjemne i spokojne czytadło.

I dla mnie - tylko tyle. Nie będę zachwycać się nad tą książką, ponieważ nie ma nad czym. Bardzo ładny język w niektórych momentach stawał się męczący, gdy zdania były długości akapitu, a dotyczyły mało istotnych rzeczy. Cudowne było wprowadzenie nas w klimat Barcelony, ale nie trzeba powtarzać tego zabiegu co 100 stron. Bardzo fajne postacie, które nie miały okazji rozwinąć się, antagonista, który po prostu jest zły i żądny zemsty. No, proste jak budowa cepa.

"Cień wiatru" to przyjemna pozycja, która pewnie za długo w głowie nie usiedzi, ale na pewno nie była zmarnowanym czasem. Brawa dla Zafona za wypracowanie swojego stylu, swojego sposobu prowadzenia narracji i swoistą konsekwencje w prowadzonych zabiegach.nat 2021-05-22 22:40:36