W Goodbye Days została przedstawiona bardzo niefortunna sytuacja, która na dobrą sprawę wywróciła do góry nogami życie nastoletniego Carvera Briggsa. Chłopak pracował w księgarni i wiódł całkiem przyjemne życie typowego nastolatka, który ma swoich trzech najlepszych kumpli. Wiadomo. Znają się od lat, wiedzą o sobie rzeczy, których nigdy nie powiedzieliby swoim rodzicom czy członkom rodziny. Bo tak po prostu jest. Pewnego wieczoru Carver czeka na swoich przyjaciół, którzy po seansie w kinie, mieli odebrać go z pracy by mogli pójść na swoje tradycyjne szejki. Sęk w tym, że na swojego smsa, którego wysłał nigdy nie dostał odpowiedzi.
Mając siedemnaście lat, Carver staje w obliczu procesu sądowego, oskarżony o spowodowanie tragicznej śmierci swoich trzech przyjaciół, ponieważ ojciec jednego z nich – wpływowy sędzia Edwards – kieruje sprawę do prokuratury. W momencie Carver nie dość, że musi bronić siebie to jeszcze zderza się z odrzuceniem przez rówieśników, a rodziny zmarłych przyjaciół, proszą o pociechę i pomoc w pogodzeniu się ze stratą dzieci. Jedynymi przychylnymi osobami w tej sytuacji są jego rodzice, siostra Georgia oraz dziewczyna jednego ze zmarłych kumpli. Jak potoczyła się ta historia do końca? Czy Carver przetrwał?
Carver z jednej strony był postacią, którą należy podziwiać za to co przeżył i jak sobie z tym poradził. Z drugiej strony każde oskarżenie wystosowane przez otoczenie w jego stronę było tak durne, że naprawdę zastanawiałam się co autor w ogóle miał w głowie, pisząc o takich sytuacjach. Chłopak musiał przeżyć trzy pogrzeby w ciągu jednego tygodnia, potem błąkać się po sądach i jeszcze spędzać czas z rodzinami zmarłych przyjaciół. To się nazywa złośliwość rzeczy martwych, if you know what I mean.
Książka całościowo była piekielnie egzaltowana. Rozumiem ból utraty, cierpienie i całą inną zbieraninę uczuć, które temu wszystkiemu towarzyszą. Jednak żeby zrozumieć tę książkę trzeba jednak mieć jakiś zmysł artystyczny, bo dla mnie to jest infantylne jojczenie, zwłaszcza ze strony sędziego Edwardsa, który szukał sprawiedliwości, gdzie jej do cholery nie było! Dorosły facet, wpływowy sędzia…A głupi!
Mimo braku zrozumienia większości zachowań opisanych w książce, nadal doceniam język jakim jest napisana i kreacje bohaterów. Nie wiem na ile powinnam ją ocenić, ale to przyjemne czytadełko, które w odpowiedniej interpretacji naprawdę może komuś pomóc zrozumieć i pogodzić się ze stratą bliskiej osoby. Dla mnie to była po prostu emocjonalnie przesadzona historia o chłopaku , który w pewnym momencie zachowywał się tak, jakby rozważał umartwianie się z poczucia winy.Przyczajony Hasacz - bigdwarf.wordpress.com 2017-09-15 14:43:57