Niezbyt często sięgam po książki biograficzne, szczególnie te, dotyczące gwiazd filmowych. Przyznam jednak szczerze, mam słabość do publikacji dotyczących życia jednej z najsłynniejszych ikon kina, którą niewątpliwie stała się Marilyn Monroe. Fascynuje mnie to jak diametralnie różni się obraz Marilyn, przedstawiany przez ówczesne media, od tego jaki wyłania się współcześnie. Tym bardziej zawsze z chęcią sięgam po wszelakie historie nie tylko na temat życia, ale właśnie osobowości tej niezwykłej kobiety.

Elizabeth Winder w swojej książce „Marilyn na Manhattanie. Najradośniejszy rok życia”, po raz kolejny a zarazem wyjątkowy ukazuje obraz kobiety, która nieustannie walczy, ze swoim wizerunkiem głupiutkiej seksbomby. Osoby, która zmaga się ze swoimi demonami, która pragnie ukoić swoją samotność i zagubienie. Autorka przedstawia czytelnikom, nie tylko portret boskiej gwiazdy, ale również po części ówczesnego świata, w którym żyła. Wizerunek Marylin jaki wyłania się z tej publikacji, to obraz istoty zagubionej, niezwykle wrażliwej, niezrozumianej, samotnej, ale również empatycznej, ciepłej, potrzebującej ogromu życzliwości a proszącej o jej odrobinę. To portret dziewczyny życiowo zranionej, z kompleksami, zaszufladkowanej w roli wyzywającej gwiazdy, którą tak do końca nie była. To obraz kobiety bardzo oczytanej, znającej najważniejsze klasyczne dzieła literackie. Niestety jest to także widok kobiety mającej wyjątkowe trudności z zaadoptowaniem się do rzeczywistości w której musiała żyć. Jej otoczenie, niestety nie ułatwiało jej niczego.

Dla mnie książka „Marilyn na Manhattanie. Najradośniejszy rok życia.” Nie była jakoś znacząco przełomowa. Ma to jednak związek z tym, że mam za sobą lekturę kilku biografii aktorki. Kilka z nich posiadam też w swojej domowej biblioteczce i powracam do nich co jakiś czas. Z drugiej strony mam świadomość, że jest to lektura, mająca właśnie na celu ukazanie innego wizerunku gwiazdy i mająca umożliwić spojrzenie na Marilyn z innej perspektywy. Myślę, że w stu procentach to zadanie spełnia.
W publikacji znajdziemy kilka fotografii Marilyn, niestety jak dla mnie zbyt mało. Autorka zamieściła w swojej książce również niewielki indeks osób, których nazwiska pojawią się w trakcie lektury, co przyznaje, kilka razy mi się przydało. W tym gronie znaleźli się też między innymi Capote, Sinatra oraz inne gwiazdy, których przyjaciółka była Marilyn.

„Marilyn na Manhattanie” to lektura, do której fanów Marilyn nie trzeba zachęcać. Tych, którzy nie są do tej gwiazdy przekonani, może zainteresuje fakt, że publikacja ta nie stanowi typowej biografii gwiazdeczki. Jest to ciekawie skonstruowana, mądra i życzliwa książka, która opowiada o wydarzeniach roku 1954 w którym to aktorka postanowiła uciec od szaleństwa Hollywood, zostawić za sobą nieudane małżeństwo i rozpocząć na nowo układać swoje życie. Rok ten uznawany jest za najradośniejszy w życiu gwiazdy. Niestety nawet w opisach tego etapu w jej biografii czuć też niepewność, samotność i to nieuchwytne coś, które za kilka lat miało skończyć się katastrofą.

Polecam.
kochamciemojezycieblog 2017-12-19 12:49:22