UWAGA! Zamierzam w tym tekście być bardzo szczera, a co za tym idzie, niektórzy mogą poczuć się urażeni.
Po pierwsze: Książki, które mają mniej niż trzysta stron, w moim odczuciu skazane są na zgubę. A kiedy te krótkie książki pisane są przez nastolatki, mój mózg zaczyna się przegrzewać z irytacji – dobra sprostowanie, jego resztki. Żyjemy w czasach, kiedy każdy może wydać książkę. Dlatego na rynku utrzymuje się taka – żę się tak wyrażę – Ałtor Kasia. Inna rzecz, że książka, na którą dzisiaj będę narzekała, wciąż jest napisana lepiej niż książki Michalak, ale to nie zmienia faktu, że wiele rzeczy w niej mnie mierziło.
Nie będę robiła żadnego skrótu fabularnego. Nie czuję takiej potrzeby. Autorka urodziła się w 2000 roku. I mimo zapewnień, że książki zawsze były jej pasją, mam nieodparte wrażenie, że łże (jakbyście mnie widzieli podczas pisania tego tekstu, to dostałabym chyba Złotego Buca za przeklinanie pod nosem). Autorka usiłowała napisać książkę w młodzieżowym języku, ale albo jej to nie wyszło, albo to wina tego, że czytam za mało książek polskich autorów. Ewentualnie dziewczyna trochę przesadziła.
W ogóle nie przekonywała mnie Sparks ani jej „analityczny umysł”. Nic w tej bohaterce mnie nie przekonało. Była tak papierowa jak cała ta książka. Indie wydawała się od początku do końca wynikiem przemocy, ale spoko – no spoilers. Taki pro tip dla autorki: choćbyś się zapierała rękami i nogami, nie powiesz mi, że młodzież używa takiego języka. Nie w tym wieku. Poza tym cała ta książka była tak boleśnie naciągana, tak sztuczna, że miałam ochotę załamać ręce. Rozumiem, że inni będą pisać ”Ej hasacz, ale wolność twórcza itp”, ale mnie to nie przekonuje. Tak samo ja to, że autorka jest młoda. Jak już się decyduje na pokazanie światu/Polsce to chociaż weź to dopracuj…
I nie. Zakończenie mnie nie wgniotło w nic. Tylko mnie resztka mojego agnostycznego mózgu rozbolała.
Mała prośba do wydawcy: Proszę mnie nie znienawidzić. Jestem po prostu szczera, piszę co myślę. To było złe. A autorce odradzam picie kawy. Jest na to za młoda.Przyczajony Hasacz - bigdwarf.wordpress.com 2018-01-19 10:55:16

Fake it Sandry Nowaczyk to powieść młodzieżowa, w której główną bohaterką i narratorką jest nastoletnia Sparks. Dziewczyna nie jest szczęśliwa, nie ma znajomych, nowa partnerka ojca jej nie znosi, a sam ojciec nie wie, jak sobie radzić z córką. Sparks jest zamknięta w sobie, wierzy jedynie w naukę, nie dopuszcza do siebie myśli o tym, że na świecie mogą istnieć rzeczy, których nie da się logicznie wyjaśnić.
Historia rozpoczyna się w momencie, gdy Sparks postanawia, że ze sobą skończy. Ostatnim zadaniem, jakie sobie wyznaczyła, są odwiedziny u wróżki. Tu poznaje Indie. Ta dziewczyna jest zupełnym przeciwieństwem Sparks – jest nastawiona pozytywnie do wszystkiego, ma nadzieję, że uda jej się przekonać nową koleżankę do zmiany zdania. Jest otwarta, szczera i zdeterminowana. Powieść pokazuje czas, jaki dziewczyn spędziły razem, jak zmieniały się pod wpływem siebie nawzajem i jak odkrywały tę drugą osobę.
Książka pokazuje nie tylko dziewczynę z myślami samobójczymi, prawdopodobnie w depresji. To powieść także o tym, że los jest nieprzewidywalny i stawia na naszej drodze różne nowe wyzwania i osoby, które potrafią zmienić nasze życie. Jest też pewien nietypowy wątek w tej opowieści. Dziewczyny łączy coś na kształt telepatii. O czym pomyśli Sparks, to robi Indie, przyciągają się myślami i doskonale rozumieją, mimo że Sparks robi wszystko, by pozostać obojętną na tę dziwną siłę. To dziwny wątek, który nie do końca został wyjaśniony. Może mieć związek z pokrewieństwem dusz, jednak rozbudowano go do tego stopnia, że momentami wygląda na przerysowany.
Plusem powieści jest zakończenie. Nie spodziewałam się takiego obrotu spraw. Podoba mi się też sam pomysł na książkę, choć momentami jest dość przewidywalny. Mimo wszystko dobrze, że mówi się o tego typu rzeczach jak myśli samobójcze u młodzieży. To ważne, bo w dzisiejszych czas młodzi ludzie mają coraz więcej problemów, z którymi nie potrafią sobie radzić, a jedyne rozwiązanie, jakie widzą, to pozbyć się ich wszystkich i skończyć ze sobą.
Minusem powieści jest styl autorki. Część dialogów była pisana jakby na siłę, wypadały sztucznie. Dziewczyny ciągle zwracały się do siebie, używając imion. Kto w normalnym świecie zaczyna każdą wypowiedź od imienia rozmówcy? Po drugie nie do końca nadążałam za zmianami ich nastrojów – gdy jedna była buntownicza, druga spokojna, by za dwie linijki role się odwróciły. Wypadało to nienaturalnie i męczyło mnie podczas czytania.
Gdyby brać po uwagę jedynie temat powieści, to Fake it jest książką godną uwagi, bowiem zwraca uwagę na problemy młodych ludzi, myśli samobójcze, depresję. Niestety to raczej średnia młodzieżówka, która chwilami wygląda na przekombinowaną. Jeśli nie przeszkadzają wam pewne mankamenty, możecie sięgnąć po tę pozycję. Warto też pamiętać, że autorka jest jeszcze młodą dziewczyną, nastolatką. Skoro w tym wieku pisze książki, poruszając w nich trudne tematy, to ciekawe, co będzie za kilka lat.
Agnieszka 2018-02-07 15:48:59