Taka wstrząsająca a jaka potrzebna książka. „Z nienawiści do kobiet” Justyny Kopińskiej to kilka reportaży, które znowu utwierdzają mnie że sprawiedliwości nie ma na świecie. Nie ma. Bo jak wytłumaczyć młodej osobie że ksiądz pedofil chodzi sobie wolno i nadal molestuje dzieci, mimo że skrzywdził i wybaczył umysł dziewczynki? Jak uchronić kobietę, kobiety, które widzą że prokurator wykonuje swoje obowiązki choć dopuszczał się haniebnych rzeczy w stosunku do podwładnych? Jak człowiek który przeżył okrucieństwo wojny światowej, obóz koncentracyjny musi ciągle na nowo przeżywać antysemickie nagonki? I tych reportaży jest w tej książce więcej. Ludzie niszczą ludzi ot tak, dla zabawy. To jest najgorsze. “To właśnie milczenie w obliczu zła sprawia, że jesteśmy martwi, choć żyjemy”. Nie polecam tej książki dla samego faktu. MUSISZ ją przeczytać. Antonia 2018-03-24 11:06:06

Po lekturze „Polska odwraca oczy” czy książce poświęconej siostrze Bernadetcie oraz wielu publikowanych tekstach pani Kopińskiej przyznam, że poprzeczka została postawiona bardzo wysoko i sięgając po „Z nienawiści do kobiet” miałam wielkie oczekiwania.
Czy sprostano im?

Pierwszy tekst (wypowiedź syna i synowej) poświęcony Violetcie Villas bardzo mnie rozczarował. Niestety, ale miałam wrażenie, że ktoś zapomniał dodrukować dalszej jego części. Krótko, powierzchownie, bez emocji – tak bym go opisała.
Całe szczęście dalej było już trochę lepiej. Kolejny reportaż zagotował krew w moich żyłach i naprawdę poruszył – było tak jak powinno być przy tekstach tej autorki. Jeśli chodzi o pozostałą treść książki to miała ona chwile wzlotów i upadków.
Z ciężkim sercem muszę stwierdzić, że „Z nienawiści do kobiet” było mniej emocjonującą lekturą niż jej poprzedniczki, nie zmienia to jednak faktu, że jak zawsze autorka porusza ciężkie tematy i problemy.
Co prawda poziom reportaży jest bardzo zróżnicowany. Brakuje w większości z nich emocji i szczegółów dotyczących opisanych sprawy oraz bohaterów. Odnosi się wrażenie, że teksty są niedopracowane i powstały na szybko. Stwierdzam też, że jest to zdecydowanie najsłabsza książka w dorobku pani Justyny, ale nie oznacza to, że nie warto się, mimo wszystko, z nią zapoznać.
Na pewno jednym z ciekawszych elementów w tej pozycji jest sama końcowa rozmowa Szymona Jadczaka z Justyną Kopińską, dzięki której możemy dowiedzieć się trochę więcej na temat powstawania tekstów autorki, jej pracy, ale i zostają przed nami odkryte małe ciekawostki z jej prywatnego życia.

Jeszcze jedna uwaga dotycząca samego wydania książki – z całą pewnością mogłaby być ona dwa razy cieńsza (co zdradza ile jest w niej naprawdę treści). Wydawnictwo sztucznie starało się ją napompować. Wielka szkoda, bo w rezultacie otrzymujemy litery wielkości jak dla dzieci z podstawówki oraz wiele miejsca na własne notatki (rysunki, wykresy itp. również by się zmieściły). Szkoda tylko zmarnowanego papieru.

Podsumowując: nie spodziewajcie się tak dobrej pozycji jak „Polska odwraca oczy” – niestety poziom spadł, jednak na pewno nie zniechęcam Was do sięgnięcia po tę książkę, bo ze względu na same problemy w niej poruszone warto się przyjrzeć tym historiom – nie wspominając już o ogromie pracy jaki musiała włożyć autorka, by przedstawić je nam. Erato Czyta 2018-04-18 12:28:59

"Z nienawiści do kobiet" jest zbiorem reportarzy napisanych przez Justynę Kopińską, autorkę cenioną, nagradzaną i zmieniającą krajową rzeczywistość. Rozpoczynając od rozmowy z synem Violetty Villas, poprzez pedofilię wśród księży, molestowanie seksualne w wojsku, powolność działań śląskiej policji i prawdopodobnym niedopełnieniu obowiązków, po walkę o normalne życie z perspektywy osoby chorującej na schizofrenię. Na końcu znajduje się wywiad z autorką, z którego dowiadujemy się o jej metodach zbierania informacji, etyce zawodowej, pasji pisania, wartości, którymi się kieruje, jak również o kolejnych planach pisarskich.

Książkę czyta się szybko, pomimo ciężaru poruszanej tematyki. Bardzo doceniam sposób zbierania informacji, bezstronność, otwartość w stosunku do wszystkich bohaterów, nieugiętość, jak również to, że Justyna nie unika tematów tabu i stara się docierać do wszelkich możliwych źródeł. Ogromną moją sympatię wzbudził reportaż na temat chrześcijan LGBT, i rozmowa z założycielką Wiary i Tęczy. Choć sama nie jestem osobą wierzącą, rozumiem jak ważne miejsce w życiu zajmować może wiara, i jak potrzebne są organizacje dające nadzieję na normalne życie w zgodzie z własnymi wartościami.Nietoperz 2019-02-23 00:46:06

Dziś przychodzę z książką królowej polskiego reportażu - Justyny Kopińskiej. "Z nienawiści do kobiet" była ostatnią pozycją autorki, jaka pozostała mi jeszcze do nadrobienia. O ile średnio polubiłam powieściową propozycję pani Justyny ("Obłęd"), to wszystkie reportaże, które wyszły spod jej pióra są naprawdę niesamowite. Ale o tym pewnie sami doskonale wiecie.⠀
⠀
Po przeczytaniu stwierdziłam, że to chyba "najłagodniejszy" z trzech głośnych zbiorów reportaży autorki. Owszem, znajdziemy w nim bulwersującą sprawę księdza pedofila chronionego przez przedstawicieli prawa i Kościoła, czy mocny tekst na temat kobiet molestowanych w wojsku przez wyższych rangą żołnierzy. Jednak oprócz wyżej wspomnianych, w książce zawarto także kilka "lżejszych" tekstów; rozmowę z synem Violetty Villas, z ostatnim Klezmerem, z homoseksualnymi katolikami czy ze znaną judoczką, która pomimo chorób i niepełnosprawności, dzięki ogromnej woli walki pokonała swoje demony i osiągnęła sukces.⠀
⠀
Książki Justyny Kopińskiej zmieniają świat. Skłaniają ludzi do refleksji, do innego spojrzenia na otaczającą rzeczywistość. Gdyby publikacja reportaży uratowała choćby jedną ofiarę kolejnego pedofila, molestatora czy innego zwyrodnialca, to już byłoby ogromnym sukcesem. Tymczasem myślę, że tak naprawdę ich zasięg jest o wiele szerszy. Dosyć zamiatania brudów pod dywan. Reportaże Justyny Kopińskiej są lekturą obowiązkową dla każdego.murder.in.the.library 2021-04-06 18:06:17