Już po lekturze „Srebrnego Łabędzia” wiedziałam, że gdy „Marionetka” pojawi się na rynku wydawniczym, z pewnością znajdzie się również w mojej biblioteczce. W pierwszej części serii autorka powaliła mnie na łopatki swoją historią, ale urwała ją w takim momencie, że wręcz zmusiła mnie do sięgnięcia po kontynuację.

Amo Jones pisarka z Nowej Zelandii. Autorka bestsellerowych serii dark romance: Sinful Souls, The Devil’s Own, Elite King’s Club. W Polsce została wydana tylko ostatnia seria.

"Kiedy zakochujesz się w diable, uważaj, żeby nie wylądować twarzą do ziemi z sercem przebitym jego rogami."

Madi bardzo się zmieniła po przejściach z „Królami". Może to strach tak na nią wpłynął, a może postanowiła dorosnąć, nie wiem, ale ważne jest to, że w „Marionetce” w większości przypadków nie zachowuje się już tak impulsywnie, jak to miało miejsce w pierwszej części i to jest zdecydowany plus, bo mimo iż ją polubiłam, to czasami bardzo mnie irytowała. Jeżeli chodzi o bohaterów męskich to tutaj mam mały problem, ponieważ faceci w książkach Amo Jones są, delikatnie mówiąc, wrednymi osobnikami i przyznam się szczerze, że po każdej „akcji” lubię ich mniej. Czasami gubiłam się, czy oni/on to jednak coś czują do głównej bohaterki, czy myślą tylko o tym, jak ją zgnębić i stłamsić. Takie zachowania bardzo mnie dezorientują, ale też dodają tajemniczości, bo sprawiają, że pozytywni bohaterowie nie są aż tak pozytywni, a i ci źli nie są tak źli, jak mi się początkowo wydawało.


„Marionetka” jest książką bardzo wciągającą, tajemniczą i chaotyczną zarazem. Autorka nie bała się wprowadzać w życie swoich pomysłów, a miała ich bardzo wiele, co zaowocowało niesamowicie szybkim tempem akcji w książce. Czy mi się to podobało? Zdecydowanie tak! Lubię, gdy w książce dużo się dzieje, a „Marionetka” zaciekawia już od pierwszych stron i całkowicie zaspokoiła moje wymagania w kwestii fabuły. Niebezpieczeństwo, tajemnice, zdrady, a to wszystko przesiąknięte niemal namacalnym erotyzmem sprawia, że czas przy niej spędzony pędzi w zastraszającym tempie. „Marionetka” jest to kontynuacją „Srebrnego łabędzia” opowiadająca o dalszych losach bohaterów poznanych w pierwszym tomie, właśnie dlatego polecam zapoznawać się z tą serią od początku, w innym wypadku można się pogubić.

"Tylko ty widzisz światło tam, gdzie inni widzą mrok, Madison."

„Marionetka” z pewnością nie jest wybitnym dziełem literatury, nie zmusza do refleksji i z pewnością ciężko wynieść z niej jakieś nauki, ale jestem pewna, że nie taka miała być. Okazała się niesamowicie wciągającą książką, która czasami bawi, innym razem rozpala, zdarza się również że szokuje. Jest to powieść z rodzaju tych lekkich i niezobowiązujących „czasoumilaczy”, po które często chętnie sięgamy, szukając odskoczni od bardziej wymagających lektur. Autorka postarała się również, żebym na trzeci tom czekała równie niecierpliwie, jak na poprzedni, jej zakończenie wbija w fotel i pozostawia w niesamowitej niepewności z wyobraźnią szalejącą na najwyższych obrotach.

,,Marionetka" Amo Jones jest książką, która nieprzyzwoicie wręcz wciąga. Niesamowite tempo akcji i chęć rozwikłania tajemnicy sprawiają, że czyta się ją jednym tchem. Polecam fankom erotyków o zabarwieniu romantycznym.www.posredniczka-ksiazek.pl 2018-07-10 09:43:29

Przy tej serii chyba tradycją jest, że nie do końca wiem, co myśleć po zakończonym czytaniu. Bo nie wiem, czy autorka miała coś z głową pisząc tę historię, czy może ja mam coś z głową, bo pomimo tego jak była niedorzeczna, to w ostatecznym rozrachunku podobała mi się i niesamowicie mnie wciągnęła. Myślicie, że uzyskacie tu odpowiedź na pytania, które nagromadziły się podczas czytania "Srebrnego łabędzia"? Nic bardziej mylnego, bo autorka rzuca nam tylko strzępki, a do góry pytań bez odpowiedzi dokłada drugie. Mam wrażenie, że to jest cel zamierzony, aby dotrwać do trzeciej części. I muszę przyznać, że Amo Jones to się udaje, bo trzyma tu taki sam poziom napięcia jak w części pierwszej.

Jeśli chodzi o postacie, to w tej kwestii nadal nic się nie zmieniło. Bishop nadal jest samcem alfa, który raz jest słodki, by za chwilę stać się odrażający. Madison nadal nie zapełniła pustki pod kopułą. Nie wie czego chce, ani tym bardziej kogo. Jedno myśli, drugie mówi. I nadal wymienia się śliną z połową członków elity. Niby coś tam czuje do Bishopa, ale to co robi, pokazuje co innego. Twierdzi, że nikomu nie ufa, ale i tu jej postępowanie temu przeczy. Ta dziewczyna jest tak niezdecydowana i tak infantylna, że stanowi jedną z oryginalnych postaci książkowych pod tym względem. Nie da się o niej zapomnieć - poważnie. Od czasów "Srebrnego łabędzia" miałam jej postać w głowie i szczerze mówiąc to nawet nie liczyłam, że coś się w niej zmieni. Jest po prostu tak wyjątkowa z tą swoją głupotą, że zapada w pamięci na dłużej.
Jedyne, co w fabule się zmieniło, to to, że Królowie prowadzą zdecydowanie mniej chorych i niebezpiecznych gierek.
W książce zaczynają znikać osoby, które Madison zna, a w jej życiu pojawi się ktoś zupełnie nowy.

"Marionetka" to tak jak pierwsza część nieco niedorzeczna i zwariowana historia, przy której rozum krzyczy: "ej, co to ma być", ale serce bije dla niej mocniej. Kompletnie nie rozumiem tego, bo wiem, że ta historia jest specyficzna, ale wiecie co? Uwielbiam takie. Może faktycznie mam coś z głową, ale wiem, że siłą, by mnie od niej nie odciągnęli. Z bohaterami nadal się nie polubiłam, ale to co uważam za mocny punkt tej książki, to oczywiście fabuła. Trzyma w napięciu, nie pozwala oderwać się choćby na chwilę. Zniesmacza, ale również fascynuje. Koniecznie chciałam odkryć odpowiedzi na zadawane przeze mnie pytania, odkryć, co siedzi w głowie bohaterom, poznać nie tylko ich myśli, ale zrozumieć też motywy ich postępowania.
Nie jest to powieść dla wszystkich, bo tak jak w "Srebrnym łabędziu" dużo tu sprośności, chamstwa i wulgarności. Ta książka ma mega mroczny i brutalny klimat, który nie każdemu przypadnie do gustu. Jeśli szukasz lekkiej, przyjemnej i romantycznej historii, to tu jej na pewno nie znajdziesz. Nie sięgaj po nią wtedy pod żadnym pozorem! Tę książkę albo się pokocha, albo znienawidzi. Mi pomimo irytujących bohaterów, bardzo się podobała. Autorka z pewnością potrafi tworzyć historie, po które chce się sięgać. A może to kwestia tego jak je kończy? Bo ja po skończonym czytaniu miałam ochotę czymś rzucić w ścianę i jak na szpilkach czekać na kolejną część.

"Marionetka" jest jak disco polo. Niby wiesz, że jest to coś dennego, ale jak już poczujesz rytm, to podrygujesz do taktu jak ci zagra. Jeśli ci się spodoba, to z pewnością również staniesz się jej marionetką.
Red Girl Books 2018-07-17 12:25:30