Wyczarowanie światła to najdłuższy tom z całej trylogii i liczy blisko siedemset stron, ale z pewnością nie sposób nudzić się przy tej lekturze. Na brak akcji trudno narzekać, choć oczywiście są momenty, w których pozornie nic się nie dzieje i można by je skrócić. Mniej jednak odczułem, że książka jest przegadana, jak to miało w drugim tomie, ale drobne mankamenty wciąż są. Całościowo jednak Wyczarowanie światła wypada lepiej niż Zgromadzenie cieni.

Jak się łatwo domyślić, głównym zagrożeniem jest Osaron. Jest to rodzaj magii, która zyskała świadomość i która już raz doprowadziła do zagłady jednego ze światów, a w konsekwencji zamknięcia bram pomiędzy Londynami. Uważa się za boga i stopniowo przejmuje umysły mieszkańców Londynu, a opór stawiają mu nieliczni z królem na czele, którzy schronili się w pałacu, chronieni przez potężne zaklęcia. Chwilami jednak odniosłem wrażenie, że Osaron mógł bardzo szybko zlikwidować wszelki opór i zwyczajnie przestać się bawić, ale czeka i bez pośpiechu przejmuje kolejne domy i mieszkańców. Zabrakło mi jednak w tym wątku większej powagi, większego poczucia zagrożeni - w końcu jest to istota, która może unicestwić cały świat, a nie dało się tego tak odczuć.

W trzecim tomie mamy okazję poznać lepiej kilkoro z postaci, które do tej pory były mniej opisywane. Dowiadujemy się wielu nowych informacji na temat Rhy'a, jak również króla i królowej Londynu, a w końcu i Hollanda. Tego ostatniego bohatera mamy okazję poznać najlepiej, głównie za sprawą retrospekcji. Dowiemy się jak obudził się w nim dar w Białym Londynie, jak musiał walczyć o przetrwanie, aż wreszcie jak dostał się pod władzę Bliźniaków. Trudno ocenić jednoznacznie tę postać, ponieważ zmienia się ona w trakcie kolejnych tomów. Nie ulega jednak wątpliwości, że wątki z jego udziałem czytałem z dużym zainteresowaniem. Można oczywiście dyskutować, czy wobec zagrożenia ze strony Osarona i walki z nim był sens rozbudowywać historię tak wielu postaci, ale moim zdaniem tak, choć chwilami było blisko granicy między przegadaniem niektórych kwestii. Jednakże przedstawione informacje pozwoliły nadać głębi wielu wydarzeniom oraz decyzjom podejmowanym przez bohaterów.

Zakończenie ma słodko-gorzki posmak, choć dość łatwo je przewidzieć. Szczególnie kiedy bohaterowie wyruszają na poszukiwania pewnego przedmiotu, dzięki któremu będą mogli pokonać Osarona. Niemniej jednak do samego końca czytałem książkę z wielką przyjemnością i chwilami byłem miło zaskakiwany zwrotami akcji. Całościowo oceniając, to Odcienie magii stanowią bardzo dobry cykl dla młodzieży, który gwarantuje dużo magii, interesujących bohaterów i zwrotów akcji.

Wyczarowanie światła stanowi bardzo dobre zwieńczenie trylogii Odcienie magii. To ostateczne starcie z siłami ciemności, które ponownie zagrażają wszystkim czterem Londynom. Pomimo że jest to najdłuższy tom z całej trylogii, to czytało mi się go bardzo dobrze, a całą trylogię będę miło wspominał, pomimo drobnych wad.Hrosskar 2018-07-05 19:42:50

„Wyczarowanie światła” rozpoczyna się bezpośrednio po wydarzeniach z wcześniejszej części, czyli „Zgromadzenia cieni”, co bardzo mnie ucieszyło zważywszy na to, jaki koniec zafundowała nam autorka. Delikatna i zarazem niezwykle chwiejna równowaga zostaje zachwiana, winowajcą jest Osaron, który dopuścił się ataku na Czerwoną wersję Londynu, w której magia zdawała się być najsilniejsza. Jego magia zmienia tych opornych mieszkańców Londynu w popiół, natomiast tych słabszych w skorupy, marionetki wykonujące każdy rozkaz. Jego celem jest przejęcie władzy, jest to byt, który nie ma właściwie żadnej przeszłości, powłoki cielesnej. Schwab rozpoczęła kształtowanie charakteru, marzeń, pragnień, a przede wszystkim rys zła, tego głównego, z którym przyjdzie walczyć ramię w ramię naszym bohaterom.
Nadchodząca ciemność zdaje się pochłaniać każdy promień światła. Kell został uznany za ostatniego antariego, jest jedyną szansą na ocalenie świata. Czy mu się to uda? Czy uda mu się przeżyć? Czy Lili uda się ocalić Kella? Czy Rhy przeżyje? Jaki los czeka Czerwony Londyn? Czy magia przetrwa? Osaron uważa się za boga, chociaż można określić go, jako magię, która na tyle niszczycielską, że była w stanie obrócić w proch świat. Jest groźnym przeciwnikiem, przez którego bramy między alternatywnymi światami zostały zamknięte. Jak walczyć z kimś tak potężnym? Tak wiele pytań, wiele odpowiedzi, po które musicie sięgnąć sami w prawie siedmiuset stronnicowym wydaniu książki.
Akcja w powieści płynie od jej pierwszych stron, trzyma w napięciu podsuwając nowe wydarzenia i narastające dylematy. Nie ma tutaj czasu na nudę, zwłaszcza, że Kell i Lila pakują się w coraz to trudniejsze do przezwyciężenia tarapaty. To, co bardzo mi się podobało to nie tylko kreacja samych bohaterów, ale także relacje, jakie między nimi się kształtują. W ostatnim tomie otrzymujemy szerzej rozrysowaną historię Hollanda, przez co zyskuje naszą sympatię. Uważam, że bohaterowie są tutaj bardzo mocnym punktem powieści, który sprawia, że chce się ich poznać coraz mocniej, w różnych sytuacjach, zapamiętać ich reakcje, a także kibicować ze szczerego serca. Schwab przeplata teraźniejsze wydarzenia z retrospekcją, dzięki czemu lepiej wczuwamy się w położenie postaci.
Czego mi brakowało? Więcej informacji na temat wykreowanego przez autorkę świata, co z pewnością zostało zdominowane przez akcję. Większość wydarzeń ma miejsce w Czerwonym Lodynie, który udało się nam już trochę poznać. Nowym obszarem, który zostaje zaprezentowany przez Schwab jest nielegalny targ. Schwab podsuwa nam nowe obszary, ale jest tego stosunkowo niewiele, a moja ciekawość być może była na zbyt dużym poziomie. Uwielbiam za to emocje, które przekazuje na każdej stronnicy, opisy sprawiają, że odczuwałam, jakbym sama wyruszyła w podróż po magiczny artefakt, który odmieni losy świata.
Czytelnicy, którzy mieli okazję poznać styl Schwab wiedzą, że jest mistrzynią w zostawianiu sobie otwartej furtki, nawet, jeśli luka jest stosunkowo niewielka. Autorka sprawnie domyka wątki, odpowiada na pytania zostawiając pewien niedosyt. Znajdą się tacy, którzy bez wahania powiedzą, że „Wyczarowanie świata” jest najlepszym tomem trylogii, inni ukażą twarde argumenty wykazując jego słabość, jednak, jako całokształt historii będzie się podobać miłośnikom takiej literatury.
Snieznooka 2018-10-31 17:17:26