Opowieści kobiet, które przeżyły rzeź wołyńską są pełne wstrząsających obrazów. Widziały łuny pożarów w nocy, zmasakrowane zwłoki, bywa, że patrzyły na śmierć swoich bliskich. Ogrom barbarzyństwa, jaki się na Wołyniu ujawnił jest nieprawdopodobny. Oszczędność słów i środków wyrazu jest tutaj uzasadniona – nie trzeba komplikować i tak już trudnego w odbiorze tekstu. Poznanie tej książki to absolutna konieczność. Literanka 2018-07-12 08:41:27

Dziewczyny z Wołynia. Prawdziwe historie.
Herbich Anna.
„W 1939 roku sielskie życie na Wołyniu się kończy. Polska upada, zmieniający się okupanci sieją postrach. Jednak największe zagrożenie przychodzi ze strony, z której nikt się tego nie spodziewał. Sąsiadów. Kumów. Ukraińców. Wiedzeni banderowską wizja Ukrainy zaczynają mordować Polaków. Wołyńskie dziewczęta były jeszcze dziećmi, gdy rozpoczął się pogrom. Widziały śmierć rodziców, braci, sióstr i rzeź całych wsi. Słyszały błagania bezbronnych ofiar opętanych szałem mordu Ukraińców. Z dnia na dzień straciły nie tylko najbliższych, ale również swoją ojcowiznę”.
Książka jest zbiorem opowiadań i wspomnień kilku sędziwych już kobiet, które przeżyły w dzieciństwie piekło. Jakimś dziwnym zbiegiem okoliczności przeżyły zbrodnię ludobójstwa ludności Polskiej przez Ukraińców na Wołyniu. Na zawsze w pamięci pozostały im te niewyobrażalne zbrodnie, których świadkami były. Utraciły wtedy wszystko, co miały najcenniejsze. Rodziców, rodzeństwo, dziadków, krewnych, sąsiadów, przyjaciół a także całe dzieciństwo.
„Dziewczyny” opowiadają o swoich dramatycznych losach, o utracie, o cierpieniu, o próbach powrotu do życia. Każda z nich miała inny życiorys, ale łączy je jedno. Szanują i pielęgnują pamięć o pomordowanych przodkach. Działają w stowarzyszeniach, upamiętniają miejsca kaźni i dają świadectwo, aby nigdy te zbrodnie nie zostały zatarte przez czas i ludzi. Książka jest zapisem dramatycznych wspomnień, ważne jest aby przesłanie jakie niesie dotarło do jak najszerszej rzeszy ludzi.
Książkę wydało Książkę Wydało Wydawnictwo: Znak Horyzont.
Polecam,
Zdzisław Ruszkowski.
Zdzisław Ruszkowski 2018-08-23 14:08:35

Żona Lota zamieniła się w słup soli bo spojrzała jeszcze raz na Sodomę. Być może dlatego że chciała ostatni raz zobaczyć miasto, które kochała, w którym była szczęśliwa. „Dziewczyny z Wołynia” Anny Herbich też musiały uciekać tak jak stały, nie zabierając ze sobą żadnych pamiątek, ubrań, jedzenia. I pewnie nie jedna obróciła się aby spojrzeć ostatni raz na swoją wioskę, na swoje dzieciństwo. Młode zostały siłą wyrwane z miejsc które kochały. Janina, Helena, Zofia, Rozalia i wiele innych dziewcząt uciekały bo gonili ich sąsiedzi – Ukraińcy – z którymi przed wojną wspólnie się modlili, weselili, jedli, pracowali. Dlaczego znowu ludzie ludziom zgotowali ten los? Bo rozumiem że obcy nachodzą domy i wyrzucają – bo wtedy była okrutna wojna. Ale żeby to brat bratu wydarł ostatnią rzecz, pobił, znęcał się, zamordował? Niedobitki Polaków uciekli w obce strony – w tym te dziewczynki, mające po kilka lat, bez niczego, bez matki, bez ojca, bez ojczyzny. Jednak przetrwały aby dać świadectwo. „żyją ocaleni. Tacy jak ja. I my mówimy prawdę. Przekazujemy ją naszym dzieciom i wnukom. Kolejnym pokoleniom”. Polecam. Antonia 2018-09-18 21:06:53