Ile ja czekałam na tę książkę. Na książkę smutną, odważną, porażającą. Na „Jakbyś kamień jadła” Wojciecha Tochmana. Dziękuję #wydawnictwoliterackie za wznowienie tej lektury. Reporter wraz z antropologiem Ewą Klonowski podróżuje po Bałkanach odkrywając groby masakr i zadaje sobie pytanie – dlaczego? Dlaczego wybuchła wojna w sercu Europy… Dlaczego sąsiad sąsiadowi zgotował taki los? Dlaczego tylu ludzi musiało zginąć, zostali pobici, zgwałceni, upokorzeni tylko dlatego że wyznawali inną religię. Pamiętam ten czas, tą straszną wojnę. Dlaczego ja nic z tym nie zrobiłam. Mogłabym powiedzieć że byłam za mała aby zrozumieć jednak… dziś w Syrii, na Ukrainie też dzieją się niewyobrażalnie okrutne rzeczy. I ja też z tym nic nie robię. Tyle cierpień, tyle żalu. Zbombardowane Sarajewo, Zagrzeb, masakra w Srebrenicy… Na oczach ONZ wymordowano tylu ludzi. I to nie była wtedy wina Holendrów, to była moja wina bo patrzyłam i nic nie zrobiłam. Zawsze powtarzam że wojna to nie chwała i sława, to tylko smród, brud i dyzenteria. I cierpienie dla milionów ludzi którzy stracili wszystko co kochają – całe rodziny, domy, sąsiadów. Smutna, refleksyjna, gorzka książka opowiadająca o winie, karze, karmie, żalu. „Reis – ulema wzywa wiernych, by pragnienie zemsty zamienili w pojednanie. Europę, by zadbała o prawdę i o sprawiedliwość. Świat, by nigdy, nigdzie i nikomu Srebrenica nie przydarzyła się znowu. Wreszcie wzywa żałobników, by powrócili do grobów i pochowali swych bliskich”. W Europie spokój. Czy aby na pewno? Absolutnie polecam “Jakbyś kamień jadła” Wojciecha Tochmana. Antonia 2018-07-21 19:59:33