Ella May Daniels i Micha Scott to najlepsi przyjaciele, kochankowie i bratnie dusze, których historia kończy się w pięknym stylu. Po wszystkim, co przeszli w końcu zamierzają się pobrać, zasłużyli na prawdziwe szczęście. Przeszłość dziewczyny była wyboista, nie była z tym jednak sama, miała u boku swojego Michę, był jej opoką, skałą, której nie ima się silny wiatr. Kiedy myślała, że zostanie z problemem sama on był przy niej i troszczył się, jak nikt . Im bliżej ślubu tym bardziej mężczyzna się martwi, że Ella zwątpi i ucieknie, jak zrobiła to wcześniej. Jest bardzo nerwowa, jednak nie ma wpływu na to wesele, ale przeszłość, która zaczęła się o nią upominać. Pudełko z przeszłości, które się pojawia przywołuje wiele starych wspomnień, Ella nie chce być typem żony i matki, którą była jej własna mama. Dziewczyna może być trochę niepewna, ale zawsze kochała Michę, mimo, że nigdy nie czuła, że zasłużyła na kogoś takiego i na taki ogrom uczuć, którym ją obdarował. Jego miłość jest niezawodna, mężczyzna jest lojalny i niesamowicie oddany, to słodki i seksowny osobnik, który nie widzi poza nią świata. Nie ważne, jakie decyzje podejmie dziewczyna Micha ją kocha, a dopóki tak jest wszystko się ułoży.
Postać Elli mnie urzekła, dziewczyna czuje wewnętrzny niepokój spowodowany depresją, myślenie takiej osoby znacznie różni się od większości ludzi. Mimo to lepiej radzi sobie z problemami, Jessica Sorensen zachowuje równowagę w kreowaniu swoich postaci, dziewczyna jest mroczna, kiedy chce taka być i nikt poza Michą nie może jej uratować, to czyni ten romans tak atrakcyjnym. Mężczyzna zrobi wszystko, aby się nią zaopiekować i to jest wyjątkowe w tej książce. Nie ważne, jak ciemne barwy przybierze ich życie, mają siebie i to wystarczy żeby przejść je godnie. Micha często komplementuję Ellę, ponieważ właśnie tego potrzebuje, potrzebuje kogoś, kto pomoże jej przypominać sobie, że nie powinna czuć się winna z powodu tego, co stało się z jej matką. Kobieta była chora psychicznie i popełniła samobójstwo, brat dziewczyny i ojciec obwinili ją o tą tragedię, a było to zbyt traumatyczne do udźwignięcia w pojedynkę, wtedy też wpadła w depresję, która doprowadziła ją na skraj psychicznej stabilizacji. Ella chciała popełnić samobójstwo, zeskoczyć z mostu, uratował ją jej przyjaciele, a obecnie miłość życia. Dziewczyna nauczyła się, że może zawsze zwracać się do Michy z każdym problemem, nie musi już uciekać, a to jest ogromnym krokiem w jej rozwoju. Widzimy jej walkę z depresją, jak staje się sobą, zaczyna dorastać i dojrzewać.
W tej części czytelnicy dowiedzą się znacznie więcej na temat matki Elli, pamiętnik, który dziewczyna otrzymuje pomaga jej zapamiętać mamę w nieco inny, jaśniejszy sposób. Nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło, prawda stara jak świat i idealnie pasuje do tej historii.
Czytając tą książkę bardzo się zżyłam z tymi postaciami, nie mogłam nie trzymać za nich kciuków, nie uśmiechać się w chwilach radości i nie smucić, kiedy ich szczęście ośmieliły zaburzyć przejściowe problemy. Narracja odbywa się w sposób dwutorowy, styl autorki jest przyjazny czytnikowi i bardzo łatwy w odbiorze. Autorka zadbała o odpowiedni poziom emocji rozdzierających serce i podnoszących na duchu, dla wszystkich wielbicieli tej pary mam informację o tym, że naprawdę dostają to malownicze zakończenie.Snieznooka 2018-08-06 20:38:45