"- Jeśli jest Ci tak źle, dlaczego od niego nie odejdziesz, mamo? - spytała ostrożnie moja córka.
"Och, kochane dziecko, dobre pytanie" - mogłabym odpowiedzieć. W jej widzeniu świata nieudane małżeństwa przerywało się po prostu, jak niechcianą ciążę. Nie wiedziała nic o tej całej subkulturze kobiet, które decydują się nie odchodzić, które nie potrafią logicznie wytłumaczyć swej wierności i posłuszeństwa, które kurczowo trzymają się swego miejsca, bo czują, że daje ono komfort, że właściwie je lubią, że nie mają innego. Nie pojmowała, czym jest luksus swojskości, czegoś, co jest znane i niezmienne; ten sam łuk pleców obok pod kołdrą, ta sama kępka włosów w uchu. M ą ż. Postać, z którą się nie rywalizuje, dla której nie idzie się własną drogą, lecz obok której po prostu się żyje rok po roku, aż przemijające lata zaczynają się nakładać jak ciężkie cegły pociągnięte grubą zaprawą. Małżeński mur rośnie między wami jak małżeńskie łoże, a ty ułożysz się w nim wdzięczna i zobowiązana."

Jakże dużo we mnie buntu na ten fragment, a jednocześnie tak dużo zrozumienia.

Powieść odważna.
Zaskakująca.
Ta z tych porywających.

Nie kategoryzujcie jej po tytule.

Historia pewnej głowy, której kierunek nadała szyja.
Szyja wybitna.
A głowa bezczelnie, bezkompromisowo i bez skrupułów z tego kierowania myślą korzysta..

Czytajcie!kasiakaczmarek 2020-08-05 12:17:14