Zazdroszczę Małgorzacie Rejmer. Nie urody, nie młodości tylko dlatego że taka Siksa (z pełnym szacunkiem wypowiadam te słowa, zresztą wszyscy młodsi ode mnie to takie siksy;) stworzyła tak przejmującą, wspaniałą książkę jak „Błoto słodsze niż miód. Głosy komunistycznej Albanii”. No czapki z głów drogie panie i panowie. Zbliża się koniec roku więc jak na razie to chyba najlepszy reportaż jaki czytałam. A przynajmniej jest w pierwszej trójce powieści. Niby zwyczajna, smutna, bezbarwna Albania. Szare bloki, ponure domy, ludzie bez przyszłości. Ale autorka opowiada o dyktatorze Enverze, o małym geniuszu, o buncie więźniów i o całej komunistycznej rzeczywistości w taki sposób że spijam każde słowo. To jest tak plastyczne, tak poetyczne, tak przepiękne w smutnej Albanii że po prostu zazdroszczę. Nigdy nie miałam problemów z pisaniem, lekko przychodziły mi słowa ale tak opowiadać potrafi niewielu. I dlatego zazdroszczę pani Rejmer. Absolutnie polecam „Błoto słodsze niż miód”. A na koniec podaje kilka cytatów bo są warte zapamiętania:
„System żywił się naszym strachem, ponieważ ci, którzy się boją, klaszczą i pochylają głowy. I chociaż komunizm jako filozofia wydaje mi się znacznie szlachetniejszy i bardziej ludzki niż kapitalizm, to w Albanii ideologia zapuściła korzenie, sycąc się strachem z naszych głów”.
„Tępa wsiowa wulgarność i strach wzięły odwet na kulturze. Po roku takiego życia minister wyglądał gorzej od nas. Wszyscy wokół ciężko pracowali żeby go zniszczyć”.
„Żeby się nie załamać, niektórzy moi koledzy nie trzeźwieli, przychodzili na zajęcia pijani, byleby tylko nie załapać ostrości, byleby tylko odgrodzić się od systemu. Jedni popełnili samobójstwo, drudzy znaleźli schronienie w szaleństwie. Człowiek potrzebował wielkiej siły aby nie zwariować”.
„W miłości mówi serce, w mądrości rozum, a w cierpieniu ciało”.
Antonia 2018-11-07 20:23:32