"Kobieta po przejściach, mężczyzna z przeszłością". To zdanie najlepiej opisuje tę książkę.

Ania ma bogatego męża, syna, stabilną pracę w banku. Wydawałoby się, że wiedzie dobre życie, jednak jej mąż przez ostatnich 20 lat tyranizował ją, nie licząc się ani z jej uczuciami, ani z jej zdaniem. Gdy syn osiągnął pełnoletność, kobieta dojrzała do tego, by zmienić coś w swym życiu i złożyła pozew rozwodowy. Mąż nie chce dać łatwo za wygraną i posuwa się do szantażu, a nawet użycia siły, by Anna wróciła do domu.

Gdy kobieta udaje się do domku letniskowego w Jantarze, który zamierza sprzedać, natyka się na koczującego w nim bezdomnego. Po początkowej panice postanawia mu pomóc i godzi się, aby mieszkał w domku dopóki nie znajdzie na niego kupca. Spotykają się coraz częściej i rodzi się pomiędzy nimi szczera relacja i sympatia. Ania wie, że za bezdomnością Adama na pewno kryje się jakąś niesamowita historia. Jaką tajemnicę skrywa ten inteligentny, oczytany człowiek, którego życie wykluczyło i zepchnęło poza nawias społeczeństwa? Gdzie nauczył się tak nieziemsko gotować i skąd zna obce języki? Czy otworzy się przed kobietą i da sobie pomóc?

Piękna historia obyczajowa o tym, by zawsze dostrzegać człowieka w człowieku, nawet, a może szczególnie, tym okrutnie doświadczonym przez życie.

Każdemu z nas przydarzają się sytuacje zabawne i bolesne, wzbudzające uśmiech i wywołujące łzy. Takie właśnie emocje wywołała u mnie ta książka, wciągając w perypetie bohaterów i dając sporo do myślenia o kruchości i ulotności życia.czytanie.na.platanie 2019-02-05 21:27:48

Co sprawia, że ludzie zaczynają czuć do siebie sympatię? Wyłącznie podobieństwa? A może różnice? Czasem wystarczy podać pomocną dłoń, gdy drugiej osobie wydaje się, iż została kompletnie sama na tym świecie. Wystarczy zainteresować się czyimś losem…

Jakoś się utarło, że na naszym rodzimym rynku literackim książkami obyczajowymi zajmują się przede wszystkim kobiety. Oczywiście, mamy Wiśniewskiego, ale ciężko skojarzyć więcej nazwisk, prawda? A szkoda, bo ogromnym mitem są te historie o braku wrażliwości u mężczyzn, czego dowodzi debiutancka powieść Tomasza Betchera. Pedagog, socjoterapeuta, który od dawna pragnął realizować się również jako pisarz. Postanowiłam dać jego twórczości szansę, gdyż bardzo lubię obserwować czyjąś drogę od samego początku, rozwój kariery. Już po skończonej lekturze stwierdzam — trzymam kciuki za tego autora i żywię wielką nadzieję, iż wkrótce ukażą się kolejne książki. Jednocześnie rozumiem negatywne opinie na temat pisarstwa Betchera, choć do kilku zarzutów chciałabym się ustosunkować w późniejszych akapitach. Ze swojej strony mam konkretny, może czepialski, a jest nim brak przecinka w tytule. Nic nie poradzę na moje umiłowanie interpunkcji!

To niewątpliwie ładna historia. Trochę bajkowa, owszem, czytałam recenzje krytykujące odrealnienie fabuły. Ja natomiast uważam, iż tego typu okoliczności są rzadkie, ale zdarzają się. Na pierwszy rzut oka: atrakcyjna kobieta, elegancka, na poziomie, a przy niej bezdomny mężczyzna, odstręczający swoim wyglądem. Jak w ogóle może między nimi zaiskrzyć? I tutaj w grę wchodzą uczucia. Naturalnie, początkowo ciężko takie coś sobie wyobrazić, chociaż sama potrafię, bo na własne oczy widziałam podobne związki. Cóż, życie bywa romantyczne, a jeszcze lepiej, gdy sięgniemy po wzruszającą książkę, zwłaszcza w sytuacji, jeśli tracimy wiarę w dobro oraz zaufanie.Erna 2019-02-17 22:17:28