Utwór traktuje o śmierci, która pewnego dnia niespodziewanie przestała zabijać. Konsekwencje tak nienaturalnego wydarzenia zaczęło zataczać naprawdę niewyobrażalnie nieprzewidywalne kręgi, burząc cały ład społeczny, podstawy religii katolickiej, poczucie moralności i kazało zrewidować poglądy o tym, co dobre, a co złe. Książkę warto przeczytać przede wszystkim ze względu na charakterystyczny styl autora, który pisze niezwykle długimi, złożonymi zdaniami, nie stosując się do zasad interpunkcji, nie wyróżniając w tekście dialogów, przez co całość ma charakter strumienia świadomości. W żadnym razie nie przeszkadza to w odbiorze treści, nie powoduje gubienia wątku. Wszystko to, okraszone odpowiednią dawka ironii, czyta się znakomicie. Absurd goni absurd. Jestem zachwycona tą lekturą, bo okazuje się, że o wielkich filozoficznych zagadnieniach można pisać w sposób lekki i bardzo pociągający. Pod przykrywką współczesnej baśni autor rozważa nasz stosunek do śmierci, wieczności, nawet moralności, a do tego analizuje rolę kościoła, mechanizmy władzy oraz wyśmiewa głupotę mediów. Saramago przedstawił hipotetyczną sytuację, która ujawnia, że nasze marzenie o nieśmiertelności ma jednak pewne wady. W mojej opinii spędziłam czas z arcydziełem.LiterAnka 2019-05-06 10:03:18