Cały wszechświat zbudowany jest w oparciu o jedną zasadę. Jedną tylko regułę, która rządzi wszelkim porządkiem i nadaje harmonię wszystkiemu istnieniu. To złota proporcja zwana również boską. Artyści, architekci, malarze, matematycy, jak i kompozytorzy muzyki swobodnie czerpali z tej zasady w swoich dziełach. Idealnym przykładem jest rysunek człowieka witruwiańskiego czy ciąg Fibonacciego. Motyw ten postanowił wykorzystać również w swojej najnowszej książce Piotr Borlik.
👹
„Boska proporcja” to świetnie napisany kryminał, z dobrze skrojonymi bohaterami którzy zapadają w pamięci na dłużej. Jedną z nich jest policjantka prowadząca śledztwo Agata Stec. Już od początku zyskała moją sympatię swoją „niewyparzoną gębą”, dobrym policyjnym nosem i swoim uporem do rozwiązania zagadki. Mimo iż jej życie osobiste nie wygląda za ciekawie, gdzie alkohol i kawa to jej codzienny rytuał a poranki najczęściej zaczyna zazwyczaj w nie swoim łóżku, to nie da się jej nie polubić. Jednak to jej brat Artur, słynny na całą Polskę psychoterapeuta zainteresował mnie najbardziej. W swojej pracy w dość ciekawy sposób dobiera swoich pacjentów, którym co tu dużo mówić bliżej do psychopatycznych morderców niż wyniesienia na ołtarze. Ucieszyło mnie tutaj że autor postanowił ponownie na psychiatrę jak to miało miejsce w jego poprzedniej książce „Teatr lalek” (tak „Boska proporcja” nie jest debiutem pana Piotra jak to niektórzy twierdzą, chyba że mamy sobowtóra albo inny zbieg okoliczności😮). Jego zamiłowanie do dobrej kuchni od razu nasunęło mi się porównanie do innego słynnego psychiatry Hannibala Lectera. Do tego dość szybko orientujemy się, że również nasz psychiatra jest mistrzem w manipulacji innymi ludźmi a w szczególności swoimi pacjentami czy siostrą.
💉
Jako, że jest to kryminał to musi być i zbrodnia. Mamy, i to nie jedną, a każda kolejna jest jeszcze bardziej finezyjna od poprzedniej. Morderca niczym wielki projektant skrupulatnie tworzy swoje dzieła z dbałością o każdy szczegół co tylko podsyca apetyt na więcej i z dużą ciekawością czekałem na kolejne opisy zbrodni. Jak pewien pisarz kiedyś stwierdził:
"Do zakomponowania kunsztownego morderstwa potrzeba czegoś więcej niż dwóch durni, z których jeden zabija, a drugi jest zabijany, noża, sakiewki i ciemnego zaułka.
Do idealnego morderstwa niezbędne są projekt, rozmieszczenie elementów, światło i cień, poezja i uczucia.”
🌃
Sama akcja książki jest prowadzona bardzo dobrze, co rusz podsuwając nam różne tropy i tylko od nas zależy, które uznamy za warte poświęcenia uwagi. Od pierwszych stron książka wciąga nie tylko samym wątkiem kryminalnym, ale również zagłębianiem się w umysł psychopaty, by samemu wyłapać aberracje, które zaprowadzą nas do rozwiązania tej zagadki. Ale czy na pewno.
👹
Cieszę się że autor odsłonił nam myśli mordercy, co nie często się spotyka w literaturze, stąd też moje skojarzenia do książek Thomasa Harisa. Jedynie do czego mogę się przyczepić to do samego klimatu książki, który mógł być bardziej mroczny i nostalgiczny. Jednak lekki styl autora, finezja przedstawionych zbrodni i dobrze skonstruowana fabuła, gdzie wszystko zostało dobrze doprecyzowane spowodowało że dostałem bardzo dobry kryminał. Już teraz z niecierpliwością czekam na kontynuacjęSpursmaniak 2019-04-04 17:26:45