Christian Unge, ordynator oddziału chorób wewnętrznych w Szpitalu Uniwersyteckim Karolinska w Sztokholmie napisał książkę, w której opisuje swoją drogę do bycia lekarzem oraz własną opinię na temat współczesnej medycyny nie tylko w krajach rozwiniętych.

Dzięki temu, że zaraz po odbyciu stażu wziął udział w 'Lekarzach bez Granic', zdobył doświadczenie w pracy lekarza w najtrudniejszych możliwych warunkach. Po raz pierwszy swoją misję pełnił w Burundi, państwie objętym stanem wojny, bez aparatów do dializ czy inhalacji. Brak leków i sprzętu był podstawowym problemem. Po obowiązkowej przerwie, na kolejną misję poleciał do Konga, kolejnego skonfliktowanego kraju, gdzie najczęstszym pacjentem był mężczyzna z raną postrzałową nogi. To w tych krajach tak naprawdę uczył się pracy lekarza, która z oczywistych powodów kolosalnie odbiegała od standardów pracy w Szwecji.

Dzięki tym doświadczeniom Christian nie jest w stanie zrozumieć dlaczego w Szwecji, mając dostęp do darmowych szczepionek, społeczeństwo świadomie naraża własne dzieci na ryzyko zachorowania na groźne choroby, gdzie jednocześnie w krajach takich, jak Burundi czy Kongo dzieci na nie umierają, bo nie mają możliwości zaszczepienia. Przy tej okazji warto wspomnieć o kolejnych różnicach między medycyną w poszczególnych krajach. W Burundi czy Kongo AIDS leczy znachor, co dla mieszkańców Europy jest po prostu nielogiczne, zaś w krajach europejskich, zamiast żyć w wolniej i zdrowo się odżywiać, wielu ludzi garściami bierze suplementy, by być zdrowym. Takie zjawisko dobitnie pokazuje jak bardzo różny i niesprawiedliwy jest świat.

Autor w swojej książce zwraca również uwagę na system pracy w medycynie krajów wysoko rozwiniętych zaczerpnięty z... lotnictwa. Pewna katastrofa lotnicza doprowadziła do wprowadzenia ustrukturyzowanego systemu komunikacji SPAR, czyli Sytuacja, Podstawa, Aktualność i Reakcja. Dzięki niej mamy obowiązek zezwolić osobie przekazującej informacje na powiedzenie wszystkiego do końca z zachowaniem poświęcenia mu niepodzielnej uwagi. W lotnictwie doprowadzono do tego, że każdy członek personelu, bez względu na rangę, może komunikować się bezpośrednio z pilotem, jeżeli w trakcie lotu będzie miał jakieś wątpliwości. Jak pokazuje przykład dany przez Christiana, warto wprowadzić tę zasadę również w medycynie, by uniknąć nawet śmierci pacjentów. Tym przykładem była rutynowa operacja kobiety w Anglii, przy której specjaliści mieli problemy z intubacją. Przez 25 minut próbowali ją wykonać i w końcu to zrobili, jednak pacjentka doznała już nieodwracalnych zmian w mózgu i zmarła. Okazało się później, że pielęgniarki wiedziały, że w tym przypadku należało szybko wykonać tracheotomię, jednak nie miały odwagi powiedzieć o tym lekarzom.

Powyższa książka to swego rodzaju pamiętnik młodego lekarza, zawierający jednak wiele mądrości nawet życiowych, o których w tej opinii nie wspominam zbyt dokładnie. Niespełna trzystu stronicowa pozycja, którą czyta się szybko, lecz warto zatrzymać się przy niej i pomyśleć.

Polecam.

8/10kasia.kordeczka 2020-08-21 18:58:07