Książka rozpoczyna się dość zwyczajnie, bo od krótkiej sceny w klasie, w czasie której dzieci mówią kim by chciały zostać w przyszłości. Choć jeszcze wtedy tego nie wiedzą, ich marzenia spełnią się szybciej niż myślą... Krótko po wybuchu supernowej, wraz z tysiącem innych dzieci z tej klasy, wezmą udział w pewnej grze. Polega ona na tym, że dzieci utworzą własne państwa i będą przez 15 dni nimi zarządzać na specjalnie wytyczonym terytorium położonym nad strumieniem, podzielonym na 24 terytoria. Na każdym z tych terenów znajduje się różna liczba pożywienia, wody pitnej, namiotów, a nawet broni. Dzieci będą musiały uprawiać rolę, aby dostawać od dorosłych jedzenie, zawiązywać sojusze i wymieniać się towarami, na te, którym im brakuje. W prostym eksperymencie udało się odwzorować najważniejsze sytuacje i wydarzenia przed jakimi stają głowy państw każdego dnia, a jednocześnie całość miała formę gry. Pomysł jakże genialny w swojej prostocie, żeby wyłonić dzieci, którym będzie można powierzyć najważniejsze stanowiska w państwie.

W dalszej części dorośli przygotowują dzieci do pełnienia różnych zawodów, uczą ich niezbędnych umiejętności oraz przekazują wiedzę. Jednak bardzo często nie są one w stanie zrozumieć skomplikowanych teorii, ani nie mają wieloletniego doświadczenia, więc funkcjonowanie wielu zawodów wydaje się być mocno zagrożone. Czy dzieci można nauczyć operować, zarządzać elektrownią jądrową, czy kierować państwem? Autor wysnuwa przy tej okazji wiele ciekawych obserwacji i wniosków, jak trudne jest to zadanie i praktycznie skazane na porażkę. Niemniej jednak po pewnym czasie wydaje się, że najczarniejsze wizje się nie spełnią i świat dzieci będzie funkcjonował względnie normalnie. Jednak to tylko teoria. Praktyka pokaże, że dzieci po całkowitym zniknięciu dorosłych, zachowują się zdecydowanie inaczej niż przewidywano. Wiele z nich nie wie co ma robić, gdzie może znaleźć coś do jedzenia, pytają się, kiedy wrócą ich rodzice... Wybuchają pożary, następują przerwy w dostawach prądu, lokalne podtopienia i wiele innych. Jednak jest to jeszcze nic w porównaniu z tym, co przyjdzie potem. Dzieci mają odmienny sposób myślenia niż dorośli, inne rzeczy są dla nich ważne i dlatego dalsza część książki zrobiła na mnie jeszcze większe wrażenie niż początek, który miał zarysować problemy z jakimi boryka się cała ludzkość w wyniku wybuchu supernowej. Liu Cixin wykazuje się bardzo dużą wiedzą na ten temat tego jak myślą dzieci, rozumie ich sposób myślenia, co pozwoliło mu stworzyć niezwykle przekonywującą historię, której trudno cokolwiek zarzucić.

Wizję świata przedstawione w książce jest dokładnie przemyślana i dopracowana w najdrobniejszych szczegółach. Wątpliwości może budzić jedynie wytłumaczenie, dlaczego dzieci do 13 roku życia przeżyją. Jednak autorowi udało się z tego całkiem sprawnie wybrnąć i przedstawić bardzo racjonalnie swoją wizję. Pewne nieścisłości są, ale bez nich wizja autora nie miałaby szansy zaistnieć. Liu Cixin wysnuwa również bardzo interesujące i jakże przerażające wnioski płynące z rozważań na temat tego, jakby wyglądał świat zamieszkały wyłącznie przez dzieci. W zasadzie trudno się z autorem nie zgodzić i nie pomyśleć, że przecież tak by się właśnie zachowały dzieci. Hrosskar 2019-06-09 20:56:48