Poleca Robert Wegner, którego uwielbiam za Meekhan i to mi wystarcza! Poza tym uwielbiam książki tego wydawcy, za dobór autorów, ale również nienaganną – staranną korektę i genialną jakość publikacji.Ewa 2019-04-21 11:54:46

Wydawca informuje, że autor mieszka i tworzy w Japonii, założył tam rodzinę. Ta odmienna perspektywa pozwala mu ukazywać niuanse, które dla nas są obce i niezrozumiałe. Beata 2019-04-26 10:28:06

Dymiące zwierciadło było wprowadzeniem do świata przedstawionego i opisywanej historii, co nie do końca przypadło mi do gustu. Jednak w drugim tomie zostaje to z nawiązką wynagrodzone. Zembaty skrupulatnie łączy ze sobą wszystkie wątki i historie w emocjonującym finale, który trzyma w napięciu do ostatnich stron. Autor również szerzej wyjaśnia wątek tajemniczych Zjadaczy, którzy skrywali zdecydowanie więcej tajemnic niż się spodziewałem. Zembaty zdradza także pochodzenie braazatalu, czyli rodzaju żywicy, bardzo pożądanej w całym Odrodzonym Przymierzu. Zaś nastrój i klimat powieści się nie zmienił, a wręcz pogłębił się jej mroczny i ociekający krwią charakter. Ołtarz i krew jest jeszcze bardziej przesiąknięta okrucieństwem, okaleczaniem ciał, zabijaniem, bitwami, torturami i wieloma innymi dość makabrycznymi czynami. Bynajmniej nie jest to wada, ale ważny element świata przedstawionego, który bazuje na kulturze Azteków, składających krwawe ofiary z ludzi. Nie da się ukryć, że Zembaty bardzo dobrze oddał wierzenia tamtych ludzi i ich zwyczaje.

Każda z głównych postaci z poprzedniego tomu przechodzi pewną przemianę w obliczu kolejnych wydarzeń. Haran już na początku zostaje zdradzony przez swojego pana, czyli Tennoka, który zazdrości mu względów Citlali, a na dworze Quinatzina nie czeka na niego wiele radości. I tak jest w zasadzie do końca książki - musi się mierzyć ze zdradami, poniżaniem i przeciwnościami losu. Tennok zaś po powrocie z wojny próbuje usunąć się w cień i oddać się czytaniu książek i zgłębianiu tajemnic początków Odrodzonego Przymierza i informacji o Klątwie. Jednak z czasem musi sprostać oczekiwaniom swojego ojca Maczuraia, władcy Yugal, gdzie wydobywa się cenny braazatal, co nie będzie proste, ani miłe. Również dwie główne bohaterki, czyli Citlali i Leyre muszą się zmienić, aby przeżyć i odegrają niebagatelną rolę w kolejnych wydarzeniach. Ponownie autor bardzo dobrze poradził sobie z kreacją postaci, dzięki czemu śledziłem ich losy z zapartym tchem.

Autor pokusił się o ciekawe odwzorowanie świata przedstawionego - imiona, zwyczaje, jedzenie, religia itd. A jednocześnie używa czasami słów i wyrażeń, których Haran i pozostali bohaterowie nie powinni znać, a które są bardzo współczesne. Powoduje to pewien zgrzyt w tak dobrze odwzorowanej wizji świata. Takich "wpadek" jest mniej w porównaniu do pierwszego tomu, ale niemniej jednak wciąż są i żałuję, że nie zostały one całkowicie wyeliminowane i zastąpione słowami bardziej pasującymi do okoliczności.

Ołtarz i krew stanowi bardzo dobre zwieńczenie dylogii Głodne słońce, która opisuje alternatywną historię Ameryki Środkowej za czasów Konkwisty. Znajdziemy tutaj krwawe ofiary z ludzi, rytualne zabijanie jeńców, krwawą wojnę i tajemniczych Zjadaczy i wiele więcej. Interesujący powiew świeżości i nowości w fantastyce. Polecam!Hrosskar 2019-05-05 21:42:12