W tej prosto i dosadnie napisanej książce autor wytyka wszystkie grzechy kościoła. Zderzamy się z ogromnymi zarzutami pod adresem kapłanów. Chciwość, pycha, pazerność, homoseksualizm, pedofilia są na porządku dziennym. Są akceptowane przez hierarchów i skrzętnie tuszowane. Wszystko odbywa się w zamkniętym i zakłamanym kręgu. Jeden kapłan przymyka oko na niewłaściwe prowadzenie się drugiego, pod warunkiem, że nie będzie mu zaglądał pod kołdrę. Przysługa za przysługę, ręka rękę myje. Zakłamanie i obłuda totalna.
„Trochę przeceniasz nasze społeczeństwo. U nas księża mają wielki autorytet i mogą naprawdę wszystko. Nikt w wiernych nie wystąpi z krytyką księdza, bo to będzie uznane za atak na Kościół”.
Ale ile w tym jest prawdy? Czy to tylko subiektywne spojrzenie autora czy rzeczywistość? Każdy z nas ma zapewne określone poglądy na te kwestie i każdy powinien sam osądzić, ile jest w tym prawdy, a ile wybujałej wyobraźni autora.
Zapewne w kościele, tak jak w każdym innym kręgu społecznym, zdarzają się czarne owce, co do tego nie ma żadnych złudzeń. Ale poprzez pojedyncze przypadki nie można generalizować zachowania określonej grupy społecznej i przypisywać jej wszystkich złych cech czy przywar. Jestem pewna, że są też księża z powołania, którzy z miłością i ogromną wiarą pełnią posługę kapłańską i daleko jest im do osób opisanych w tej powieści.
Książka szokuje od pierwszych stron, trudne do zaakceptowania są historie w niej opisane. Wzburzają, wywołują gniew i oburzenie. A najgorsze w tym wszystkim jest ciche przyzwolenie na określone, złe i niegodne zachowania. Akceptacja tych sytuacji przez przełożonych jest nie do przyjęcia.
Historia przytoczona w tej książce to obraz walki jednostki – księdza Pawła z całym klerem. Z góry ta walka skazana jest na niepowodzenie. Wielka zmowa panuje wśród księży i każda próba ujawnienia kulis ich życia kończy się niepowodzeniem. Zdrajcy są marginalizowani, pozbawiani wszelkich przywilejów i skazywani na najbardziej niewdzięczne prace. Świat nie może się dowiedzieć, jakie zasady tam panują. Sami krytykują celibat jako archaiczny przeżytek, mający na celu tylko i wyłącznie ochronę interesów Kościoła.
„Ty chyba nic nie rozumiesz. Naprawdę nie wiesz? Przecież tu chodzi wyłącznie i interesy Kościoła. Gdyby księża mieli żony i dzieci, to po śmierci kapłana trzeba by było wypłacać im jakieś renty, zapomogi. Dzielić majątek! A tak wszystko należy do Kościoła i pozostaje nadal jego własnością. Bez najmniejszych komplikacji prawnych. A że celibat narzucony normalnym, zdrowym mężczyznom jest rzeczywiście wynaturzeniem, karą za niepopełnione grzechu, to już całkiem inna sprawa”.
Polecam dla odważnych i pewnych swoich przekonań religijnych. Osoby wątpliwej wiary mogą przeżyć szok w zderzeniu z przedstawionym obrazem. Może wywołać niepokój i panikę, a nawet zgorszenie, a być może nawet kryzys wiary. Trzeba zachować dystans wobec opowiedzianych historii i z pewnych rezerwą do nich podejść.Ambros 2019-05-22 20:07:26