Książka Elizy Piotrowskiej jest bardzo kolorowa, ozdobiona motywami sztuki afrykańskiej oraz barwami charakterystycznymi dla afrykańskich wzorów. Całostronicowe ilustracje są proste, infantylne, a dzięki temu przyjazne i sympatyczne. Treść została napisana w formie pamiętnika pisanego przez dziewczynkę, która mieszka w pobliżu Dokty, często do niej wpada, szukając pomocy, rozmawiając o przeszłości kobiety, czasach wojny, wyjazdach do innych krajów oraz o Polsce i różnicach, jakie można zauważyć pomiędzy naszą ojczyzną a Ugandą. Cała opowieść jest bardzo pogodna, naznaczona naiwnością dziecka, z którego perspektywy jest przedstawiana.
Szukając informacji o Dokcie, zobaczyłam siwiutką, drobną staruszkę (Wanda Błeńska zmarła w 2014 roku w wieku 103 lat!) i pomyślałam sobie o ogromnej sile, jaką zgromadziło to kruche ciało oraz o trudach, którego musiało doświadczyć w swojej działalności. Jej poświęcenie zostało dostrzeżone i uhonorowane Orderem Uśmiechu, Orderem Ecce Homo, odznaczeniami państwowymi oraz tytułem honoris causa Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu, by wymienić kilka. Warto mówić głośno o takich ludziach, pokazywać ich wybory życiowe, promować postawy zaangażowania w pomoc potrzebującym. Wanda Błeńska jest tutaj doskonałym przykładem, z której życiorysu możemy czerpać garściami, by wskazywać młodemu pokoleniu istotne wartości. Zwłaszcza, kiedy ta nauka przybiera tak atrakcyjna formę, jak publikacja Wydawnictwa Św. Wojciecha.
LiterAnka 2019-10-17 12:00:09