Rzadko piszę jakiekolwiek opinie, ale tym razem muszę. Kilka lat temu uboga polska scena literacka powiększyła się o Panią Autorkę Dominikę Słowik. Młodziutką, wrażliwą i mądrą osobę, która rozumie więcej niż ja, a już na pewno o tym co wie pisze lepiej niż ja. Bardzo lubię jej książki i polecam czytelnikom z wyobraźnią. GrażynaGrażyna 2019-09-18 15:01:37

Marzę o tym, żeby kiedyś w przyszłości pisać książki. Trochę o życiu, a trochę o magii życia. Trochę o sobie, innych, o tym jak widzę świat i społeczeństwo. Kiedy trafiłam na Zimowlę to tak jakbym właśnie czytała książkę, którą sama napisałam. Świetne, ciekawe postaci, rewelacyjna, genialna narracja, prosty, ale wyszukany styl. Nic tylko pozazdrościć talentu i zachęcać do czytania. Zimowla niejednokrotnie mnie zaskoczyła i dała się porwać tajemniczej, zabawnej historii koniec końców o Polsce i Polakach :) Izka 2019-09-29 15:18:25

Jesteście gotowi by zwolnić, zatrzymać się na chwilę i pokontemplować najnowszą książkę Dominiki Słowik? To pozycja, której nie można czytać "na szybko"; by w pełni docenić kunszt językowy, dbałość o drobiazgi trzeba poświęcić jej nieco uwagi. Bo "Zimowlę" się przede wszystkim czuje.⠀
⠀
Cukrówka - fikcyjna miejscowość na południu Polski, w Dolinie Zmornickiej, niedaleko Wadowic. Miasteczko, gdzie diabeł mówi dobranoc, a cuda zdarzają się w biały dzień. Narratorka zabiera nas w podróż do swoich nastoletnich lat, kiedy w Cukrówce doszło do ostatecznej kumulacji tajemnic. Kobieta snuje opowieść o rodzinie i przyjaciołach; o ojcu - samozwańczym wróżu, koleżance lunatykującej nago po ulicach miasteczka, przyjacielu sprowadzającym trawkę zza Słowackiej granicy i tajemniczym pszczelarzu, który nauczył się władać swoim rojem. Niby zwyczajna codzienność, a jednak nie możemy pozbyć się przeczucia, że coś się za tym kryje, coś zdaje się wisieć w powietrzu. Magia? Czasem trudno znaleźć jakiekolwiek inne wytłumaczenie dla opisywanych zjawisk, autorka potrafi zasiać ziarno zwątpienia nawet u największego sceptyka. Bo jeśli nie magia, to co? Historia wymyka się regułom racjonalizmu, sprowadza czytelnika na manowce, by wreszcie dowieść, że "najtrudniej dostrzec rzeczywistość".⠀
⠀
Dominika Słowik ma niesamowitą umiejętność osnuwania zwyczajnych zjawisk woalem magii, zacierania granic między możliwym i niemożliwym. W "Zimowli" mnożą się tajemnice, a w miarę postępu fabuły niemal czujemy spowijający wszystko lepki mrok. Błądzimy w nim po omacku, by wreszcie spadło na nas obrazoburcze rozwiązanie, jak grom z jasnego nieba. W pełni świadomi prowincjonalnej zaściankowości widzimy jak bohaterowie coraz bardziej grzęzną w zabobonach, oscylując na granicy absurdu. Nawet okładka książki jest dziwnie hipnotyczna. Takie gawędziarskie opowieści o codzienności nie są za bardzo w moim stylu, uwielbiam wartką akcję, nieustające napięcie. Nie żałuję jednak ani minuty spędzonej z tym oryginalnym dziełem. Pozycję polecam szczególnie miłośnikom Marqueza i realizmu magicznego.⠀murder.in.the.library 2019-12-26 16:15:01

Na początku chcę powiedzieć że tę książkę zalał mi kot. Ona po prostu siedziała sobie w mojej poczekalni – bo ja nie mam stosów hańby tylko te do przeczytania – a na ławie oprócz książek postawiłam wazon z tulipanami. Kot nie zauważył, potrącił i „Zimowla” Dominiki Słowik leczyła się z odniesionych ran na parapecie i grzejniku. Ale że ja nie za bardzo martwię się martwą naturą jaką jest książka to ją wysuszyłam i zaczęłam czytać. i… przepadłam. Ta książka jest tak cudowna i fenomenalna że aż brak mi słów. To opowieść o małym prowincjonalnym mieście Cukrówce w którym realizm magiczny jest na porządku dziennym.Główną bohaterką jest młoda dziewczyna, która opisuje swój świat i dziejące się wokół niej rzeczy. Pszczelarz Makowski zawsze chodzi w brudnym szlafroku i tresuje swoje pszczoły. Pewna Magda chodzi od domu do domu w nocy i lunatykując śpiewa niezrozumiałe piosenki. Ksiądz zachowuje się dziwnie, ojciec głównej bohaterki też. Bo rzuca pracę i oznajmia że został wróżem. Babka Sarecka (moja ulubiona postać), stara komunistka przywiązuje swoje kury. Główna bohaterka wraz z Hansem i Miszą od czasu do czasu idą na wzgórze aby tam palić trawkę i obserwować zmiany zachodzące w mieście. Bo tam wszystko jest możliwe. Realizm magiczny miesza się z plotkami i domysłami a może to tylko wymysł głównej bohaterki? Cukrówka ma wiele tajemnic i wielu mieszkańców ale to wszystko jest tak ładnie, zgrabnie opowiedziane że nie zatraciłam ani jednego wątku. Książka to dość grube tomiszcze a ja przeczytałam go w pięć wieczorów mniej więcej. Gratuluje pani Słowik świetnej powieści i jak zwykle – absolutnie polecam. Antonia 2020-04-03 22:52:47