Jak wygląda życie za kratami? Z jakimi problemami boryka się system więziennictwa?

Autor, na podstawie rozmów z dyrektorami, oddziałowymi, wychowawcami roztacza przed nami szokujący obraz polskiego więziennictwa, jego ułomności i występujących w nim patologii.

Czy można się dziwić, że są tak ogromne braki kadrowe, a chętnych do pracy nie przybywa? Przecież to praca w ciągłym napięciu i poczuciu zagrożenia, nie tylko ze strony najgroźniejszych przestępców, ale i prokuratury. Jeden błąd, poważne uchybienie i klawisz może znaleźć się po drugiej stronie krat.

W którą stronę zmierza system więziennictwa, gdzie osadzonemu wolno wszystko, "a funkcjonariuszowi zostają trzy środki przymusu bezpośredniego: proszę, bardzo proszę i błagam"?

Nie myślcie jednak, że klawisze są aniołami. Ciemną stronę systemu penitencjarnego autor przedstawia w formie siedmiu grzechów popełnianych za murami więzienia. Przemyt, handel i kontakty seksualne z więźniami, alkoholizm i nadużywanie przemocy… To codzienność, czy pojedyncze przypadki?

Autor zwraca również uwagę na nieudolność procesu resocjalizacji. Procesu, w którym również my, jako społeczeństwo odgrywamy ogromną rolę piętnując osoby z wyrokami i skazując je na ostracyzm. Wykluczenie społeczne, brak możliwości znalezienia pracy i utrzymania się powodują, że dla wielu osadzonych więzienie staje się domem. Miejscem znanym i przez to bardziej bezpiecznym, niż świat zewnętrzny.

Mocną, brutalną prawdę o polskim systemie penitencjarnym czyta się jednym tchem, jak najlepszą powieść z dreszczykiem. Przystępna, ciekawa forma wciąga, ale jednocześnie szokuje i wstrząsa czytelnikiem. To rzetelny obraz więziennictwa we wszystkich możliwych odcieniach szarości, bez koloryzowania, bez upiększania.czytanie.na.platanie 2019-10-09 13:47:53

Społeczeństwo zawsze fascynowało to, co nieosiągalne lub zagadkowe. Trudno o wiedzę bardziej tajemną niż tę, która znajduje się za murami więzienia. Znalezienie się za kratami stanowi przerażającą perspektywę. Jak się okazuje – nie tylko dla więźniów.

Autor niezwykle rzetelnie i transparentnie przedstawia więzienną rzeczywistość, widzianą oczami Strażników Więziennych. O tym, jak bardzo wyniszczający jest zawód klawisza wie zaledwie garstka ludzi. Najczęściej są to osoby, które ten zawód wykonywały lub nadal go sprawują. Od takich właśnie grup Paweł Kapusta zaczerpnął informacji i to na ich opowieściach bazował, pisząc swoją książkę.

Reportaż ten obrazuje uchybienia i patologie, do jakich dochodzi po obu stronach krat. Poznajemy kuriozalne historie, których „bohaterami” są zarówno więźniowie, jak i strażnicy. Przeczytamy tutaj o roszczeniowości więźniów, ich przywilejach, resocjalizacji, a raczej jej braku oraz o wielu innych ciekawych zagadnieniach. Podczas czytania niektórych fragmentów towarzyszyło mi poczucie obrzydzenia i wstrętu, bo i jak się go wyzbyć kiedy czytamy o tym, jak więźniowie są w stanie wysmarować się własnymi fekaliami tylko po to, by utrudnić klawiszom wykonywanie obowiązków. Po lekturze można odnieść wrażenie, że tam, gdzie zaczynają się więzienne mury, kończą się granice przyzwoitości.

„Gad. Spowiedź klawisza” to książka bardzo potrzebna i wyjątkowa, bo wiernie oddaje rzeczywistość, a także pozbawiona jest wyolbrzymień. Autor nie kusi się na koloryzowanie historii szokującym słownictwem czy makabreską, bo i bez tego obraz, jaki nakreślił może do głębi poruszyć czytelnika. Książki nie oceniam na maksymalną ilość gwiazdek tylko i wyłącznie dlatego, że po lekturze towarzyszył mi mały niedosyt. Jednak styl autora wyjątkowo przypadł mi do gustu, a po poprzednią, jak i następne reportaże Pawła Kapusty sięgnę z nieskrywaną przyjemnością. oczytanakryminolog 2019-11-03 22:14:35