W 1959 roku Robert Bloch opisał historię małego miasteczka gdzie wszyscy się znają, a wieści rozchodzą się lotem błyskawicy. I jego całkiem zwyczajnego mieszkańca, który czasami mordował ludzi. Jakim cudem nikt niczego nie podejrzewał, nic nie zauważył? Właściwie był to pomysł na rozwinięcie suchej historyjki gazetowej o mordercy z Wisconsin w kierunku analizy psychologicznej. Bo autor daje czytelnikowi szansę wejścia w rolę psychoterapeuty, przed którym pojawia się pewien interesujący (nawet bardzo!) przypadek. A kto nie lubi psychologii? Ja osobiście uwielbiam.⠀
⠀
Norman Bates prowadzi spokojne, stateczne życie zajmując się na co dzień prowadzeniem motelu i opieką nad chorą matką. W miasteczku uważany jest za odludka i nieszkodliwego dziwaka. Świat mężczyzny zmieni się bezpowrotnie w pewną deszczową noc, kiedy to do motelu zawita Mary - dziewczyna, która ukradła właśnie czterdzieści tysięcy dolarów. Jak się wkrótce okaże, ucieczka przed stróżami prawa będzie jej najmniejszym zmartwieniem (o ile w jej nowym położeniu mowa o "zmartwieniach" będzie nadal na miejscu). Pojawienie się pięknej, samotnej kobiety rozbudzi w Normanie najgłębiej skrywane instynkty. A gdy do głosu dojdzie jeszcze jego matka - despotyczna dewotka - ruszy efekt domina, którego nic już nie zdoła powstrzymać.⠀
⠀
"Psychoza" Hitchcocka z 1960 roku, a dalej cała seria sequeli, prequel, remake, serial i inne obrazy poddające analizie cały fenomen. Wszystkim tym produkcjom dało początek właśnie dzieło Blocha. W efekcie z "Psychozą" w takiej, czy innej postaci trudno było się nie zetknąć. Sama zastanawiam się jak czytałoby mi się tę książkę, gdybym nie znała zakończenia historii. Pewnie spotkałoby mnie spore zaskoczenie. Ostatecznie chłonęłam tę powieść z niepohamowaną fascynacją, poddając analizie każde zdanie, każdy gest bohaterów. To książka na jedno podejście, bo jak zaczniesz, to już jej nie odłożysz. Nie ważne ile razy widziałeś "Psychozę" - to jest po prostu klasyk, który musisz poznać! A na to wydanie nie mam słów, jest idealne. Już mam ochotę sięgnąć po nią kolejny raz.⠀murder.in.the.library 2019-10-27 16:10:44

Recenzję „Psychozy” piszę w hotelu, na szczęście w niczym nie przypominającym powieściowego motelu, w którym za nic bym się dobrowolnie nie zatrzymała.

Mary ucieka od dotychczasowego życia. Ze skradzionymi pieniędzmi w kieszeni planuje zacząć wszystko od nowa, bez długów i z ukochanym mężczyzną u boku. Przypadkiem na jej drodze staje motel prowadzony przez 40-letniego właściciela i jego matkę. Norman to dziwny odludek, zakopany w książkach, chorobliwie wstydliwy w stosunkach z kobietami i uzależniony od matki, niczym mały chłopiec.

Gdy Mary znika, jej siostra i narzeczony próbują odnaleźć dziewczynę. Dokąd ich to zaprowadzi?

Gdy książka trafiła w moje ręce, film oglądany przed laty zdążył się nieco zamazać w mojej pamięci. Choć uczucie grozy i narastającego szaleństwa pozostało. Czy książka również wzbudza tak silne emocje?

Powiem nawet, że silniejsze, choć oczywiście nie śmiałabym umniejszać dzieła Hitchcocka.

Napięcie i wyraźne poczucie, że wydarzy się coś złego, stopniowo ujawniane szaleństwo, umiejętnie zacierane zbrodnie, w klaustrofobicznym klimacie obskurnego motelu, to wszystko sprawia, że książkę dosłownie czyta się jednym tchem.

Przekaz w niej zawarty pozostaje tak samo aktualny jak przed 60 laty i równie mocno działa na wyobraźnię. To klasyk gatunku, który każdy miłośnik powieści grozy powinien przeczytać.czytanie.na.platanie 2019-11-06 11:29:38

Książka Roberta Blocha jest powieścią stosunkowo krótką, liczącą niecałe dwieście stron. Jest to książka napisana w gotyckim stylu i z mocno zaakcentowanymi elementami kryminalnymi i psychologicznymi. Sama fabuła jest dość prosta i bazuje na zbrodniach, jakich dokonał Ed Gein w latach 50-tych XX wieku - zabójca o psychopatycznych upodobaniach, dopuszczający się brutalnych morderstw, rozkopywania grobów i kanibalizmu. Książka przez cały czas trzyma w napięciu i powoduje, że trudno odłożyć ją na bok. Bloch jest oszczędny w słowach i trudno tutaj o nieistotne sceny, czy informacje, nawet jeśli na pierwszy rzut oka wydają się bez znaczenia. W finale bowiem wszystko układa się w spójną i logiczną całość, która potrafi mocno zaskoczyć, nawet po latach.

Bohaterów w powieści jest zaledwie kilkoro, przynajmniej tych głównych, ale każdy z nich został odmalowany z niezwykłą pieczołowitością i wyczuciem. Odnosi się wrażenie, jakbyśmy nie tyle czytali o Mary, Normanie i innych, lecz nimi byli - znali ich myśli, uczucia, doświadczenia i wiele więcej. Tak rozbudowana kreacja i głębokie wejrzenie w psychikę bohaterów ma kluczowe znaczenie dla książki i jej finału. Szczególnie dużo miejsca zostało poświęcone Normanowi, jego matce i relacji jaka ich łączy. Bloch korzysta nie tylko z prawdziwych wydarzeń przy kreacji tego bohatera, ale przede wszystkim wykorzystuje teorie Freuda, które były wówczas bardzo popularne, do stworzenia skomplikowanej i złożonej relacji matki i syna. Norman wydaje się być normalnym, choć lekko zaniedbanym i osamotnionym facetem, ale gdy go lepiej poznajemy, wychodzi na jaw jak był wychowywany i co to uczyniło z jego psychiką. Jest to człowiek inteligentny, ale zmaltretowany psychicznie i chory umysłowo, który nie radzi sobie w życiu.

Wydanie książki jak zwykle stoi na najwyższym poziomie. Okładka, jak i ilustracje Krzysztofa Wrońskiego, stwarzają niepowtarzalny klimat i nastrój w trakcie lektury. Do powieści dołączono również posłowie Wiesława Kota, które liczy aż 50 stron, w którym szczegółowo zostaje przeanalizowana Psychoza, jej fenomen, ekranizacja Hitchcooka, kolejne części filmu i ich fabuły. Po jego przeczytaniu posłowia, doceniam Psychozę jeszcze bardziej i lepiej rozumiem fenomen, jaki narósł wokół tej powieści.

Psychoza jest thrillerem psychologicznym z elementami grozy, którego fabuła stała się podstawą na nakręcenia bardzo znanego filmu o tym samym tytule w reżyserii Alfreda Hitchcocka. Książka Roberta Blocha po wielu latach zupełnie się nie zestarzała, zakończenie świetnie spina wszystkie wątki i daje poczucie dobrze spędzonego czasu. Polecam!Hrosskar 2019-11-11 00:46:35