Wydany w roku 1909/1910 "Upiór opery" reprezentuje typ powieści gotyckiej, zwanej także romansem grozy czy czarnym romansem. Poza upiorną atmosferą narracji i odczuwanym podczas lektury poczuciem grozy, charakteryzuje się ona m. in. występowaniem antymonicznej pary, gdzie jeden z partnerów przejawia wyraźnie demoniczne cechy, zaś drugi jest czysty i niewinny. Całość rozgrywa się w cieniu zbrodni o znaczącym wpływie na fabułę. Wszystkie przytoczone cechy odnajdziemy w dziele Gastona Leroux.⠀
⠀
Opera paryska huczy od plotek na temat niejakiego upiora, który ponoć nawiedza budynek. Atmosfera zmian związana z ustąpieniem ze stanowiska obecnych dyrektorów wcale nie polepsza sytuacji. Nowy zarząd placówki nic nie robi sobie z pogłosek, uznając je po prostu za kiepskie żarty. Tymczasem upiór zaczyna tracić cierpliwość. Na scenie debiutuje nowa solistka, która od razu zyskuje przychylność widowni. Christine Daae nie przyznaje się nikomu kto udziela jej lekcji śpiewu skutkujących tak nagłym i intensywnym rozwojem talentu. Bo kto uwierzyłby w istnienie bezcielesnego głosu należącego do jej własnego "Anioła Muzyki"? Prawdę odkrywa jednak wścibski wicehrabia de Chagny, do szaleństwa zakochany w śpiewaczce.⠀
⠀
Nie mogę pozbyć się wrażenia, że cały urok tej historii tkwi w tym, że rodzi ona więcej pytań niż odpowiedzi. W miarę rozwoju fabuły pytań ciągle przybywa, co budzi w czytelniku pewien rodzaj frustracji i zaciekawienia, napędzający do dalszej lektury. Czy upiór faktycznie istnieje? Jeśli tak, to kim lub czym jest? Potworem, duchem, a może człowiekiem? Skąd się biorą jego nadzwyczajne zdolności? Wreszcie, jaką ma naturę? Jest dobry czy zły? Bo właściwie, czy istota, która śpiewa niczym anioł i kocha tak mocno może być jednoznacznie zła? Wizje niekończących się podziemnych korytarzy opery, tajemniczych piwnic czy podziemnego jeziora mocno działały na moją wyobraźnię. A ostatnie sceny zrobiły na mnie niemałe wrażenie. Polecam zarówno na prezent, jak i jako piękną ozdobę własnej biblioteczki.⠀murder.in.the.library 2019-12-06 19:42:03

„Upiór opery” to historia, z którą jestem emocjonalnie związana, od czasu gdy przed wielu laty obejrzałam film o nieszczęśliwej miłości potwora i ślicznej solistki Opery Paryskiej. W pamięci najbardziej utkwiła mi poruszająca scena przy podziemnym jeziorze. W głowie nadal rozbrzmiewa mi muzyka operowa i organowa zapewniająca klimatyczną, mroczną oprawę temu klasycznemu romansowi grozy.

Dzięki temu cudownemu, pełnemu wydaniu wzbogaconemu genialnymi ilustracjami powróciłam do tajemniczego budynku opery, wypełnionego muzyką, gwałtownymi emocjami, szaleństwem i zbrodnią.

Piękno kontrastuje tu z przerażającą brzydotą, niewinność z zepsuciem do szpiku kości. Sceny omdlewających z emocji kobiet, łkających u ich stóp mężczyzn i miłosnych wyznań na cmentarzu przy świetle księżyca dopełniają klimatu powieści.

To wszystko stanowi o wyjątkowości, powiedziałabym nawet genialności tego dzieła, które teraz doczekało się godnej siebie oprawy.
czytanie.na.platanie 2019-12-30 18:50:07

Upiór Opery powstał w 1909 roku i jest jedną z najsłynniejszych gotyckich opowieści grozy. Po ponad 100 latach i obecności we współczesnej kulturze, książka wciąż zachwyca i nie pozwala o sobie zapomnieć. Dużą rolę odgrywa tutaj sposób, w jaki książka została napisana. Narratorem jest bowiem człowiek, który szuka sensacyjnej i emocjonującej historii, dzięki której zyska sławę. Próbuje udowodnić, że tytułowy Upiór Opery był rzeczywistą osobą i w tym celu przepytuje ludzi, którzy pracowali niegdyś w Operze, szuka dawnych zapisków i wspomnień oraz zwiedza podziemia, szukając tajnych przejść. Całą historię poznajemy zatem z punktu widzenia wielu osób, często mamy tutaj historie w historiach, a akcja jest kilkukrotnie przerywana, aby wyjaśnić niektóre wydarzenia, a po pewnym czasie wracamy do porzuconych wątków. Zdarza się, że narrator przytacza słowa innych osób, fragmenty ich pamiętników, czy listów, co powoduje, że nabiera mocnego osadzenia w rzeczywistości. Niemniej jednak jest to w dużej mierze fikcja literacka, choć inspirowana kilkoma prawdziwymi wydarzeniami i odniesieniami do współczesnych autorowi artystów.

Jak wcześniej wspomniałem jest to gotycka powieść grozy. Co prawda nie znajdziemy tutaj elementów nadprzyrodzonych, choć z początku można odnieść wrażenie, że tytułowy Upiór Opery jest duchem, którego widzą nieliczni i który potrafi płatać figle. Z czasem okazuje się jednak, że to tylko zręczne oszustwo. Mamy jednak za to tajemnicze, duszne i ciemne podziemia Opery Paryskiej, które skrywają niejedną tajemnicę i sekretne przejścia, co tworzy bardzo ciekawy nastrój w trakcie czytania. Mamy również antynomiczna parę - Erika i Christinie - przerażający, oszpecony mężczyzna oraz piękna i delikatna solistka. Ważną rolę w całej historii odgrywa również wątek obsesyjnej miłość Upiora do Christinie, co stawia przed czytelnikiem wiele pytań, niekoniecznie łatwych i oczywistych.

Pod względem wydania, wydawnictwo Vesper znów stanęło na wysokości zadania. Nie dość, że niniejsze wydanie zostało gruntowanie przejrzane, poprawione i uzupełnione w przekładzie Andrzeja Wiśniewskiego, to jeszcze zostało poszerzone o szczegółowe przypisy. Łącznie jest ich ponad 35 stron i zostały zamieszczone na końcu książki, a nie w tekście, co było bardzo dobrym rozwiązaniem. Dodatkowo mamy również Portret artysty napisany przez Andrzeja Wiśniewskiego oraz obszerne posłowie napisane przez dr hab. Dorotę Babilas z Uniwersytetu Warszawskiego. Całości dopełniają piękne i klimatyczne ilustracje, autorstwa francuskiej malarki Anne Bachelier.


Upiór Opery jest historią zdeformowanego mężczyzny, który mieszka w Operze Paryskiej i zakochuje się nieszczęśliwie w jednej z solistek. Jest to powieść, która od pierwszych stron mnie porwała wartką i ciekawą akcją, mrocznym klimatem i wieloma barwnymi postaciami. Zaś wydanie książki jest po prostu fenomenalne! Polecam!Hrosskar 2020-01-27 16:04:03