Janie od lat była maltretowana i głodzona. Wskazuje na to jej wygląd zewnętrzny i obrażenia wewnętrzne. Podczas pobytu w szpitalu opiekuje się nią Christopher. Wraz z Hannah pragną zostać rodzicami, ale bez skutku. Są pewni, że to los zsyła im te bezbronne dziecko i postanawiają dać jej dom. Piper - opiekunka socjalna Janie bez wahania zgadza się na adopcję. Informuje wcześniej także o problemach, które mogą spotkać ich ze strony 6-letniej dziewczynki. Oboje traktują to jak misję. Leczenie Janie jednak nie pomaga, a wręcz przeciwnie... Niewinnie wyglądającą dziewczynka pokazuje swoje drugie oblicze, a w trakcie śledztwa prawda wychodzi na jaw.

Wow!!! To dopiero była mocna książka. Od samego początku widzimy historię z trzech różnych perspektyw - Christophera, Hannah oraz Piper. Do tego wszystkie w narracji pierwszoosobowej.

Psychologiczny aspekt tego thrillera jest uderzający i wstrząsający, tym bardziej, że dotyczy dziecka. Dziecka, które nie wykazuje empatii i nie radzi sobie z emocjami. Dziecka, które robi masę ohydnych i złych rzeczy. Dziecka, nad którym Christopher trzyma stały parasol ochronny, byle by mogło zapomnieć o brutalnej przeszłości, co tak naprawdę strasznie mnie frustrowało. Nie mogę również zapomnieć o Hannah, która sama musiała mierzyć się z codziennymi problemami i wykazać się ogromną cierpliwością. Wcale się nie dziwiłam, że w końcu tej cierpliwości zaczęło brakować. Genialna fabuła z ujęciem problemów dzieci maltretowanych, adopcji, opieki społecznej. Czyta się lekko, szybko - nieodkładalnie. Zakończenie nie do końca mi się podoba. Brakuje go tak naprawdę, żeby zamknąć tą książkę i o niej zapomnieć. W całości jestem jednak w stanie wybaczyć autorce te niedociągnięcie. Polecam wam i to bardzo.moniczyta 2020-09-07 16:40:26

Książki poruszające dziecięcą krzywdę są dla mnie zawsze jak cios w serce. Trudno zapanować nad emocjami, które towarzyszą ich czytaniu. Zwykle jednak wiemy czego można oczekiwać, najczęściej schemat, według którego są pisane jest dość podobny. Dlatego nie spodziewałam się tak odmiennego, szokującego wręcz podejścia, tak zaskakującej fabuły powieści Lucindy Berry „Idealne dziecko”.

Czyż już sam tytuł nie sugeruje, że dziewczynka, która jest trzonem tej historii nie jest idealna? Ale przecież nikt taki nie jest, a tym bardziej dziecko, które było więzione, bite i głodzone. Takie traumy zostają w głowie na zawsze, kaleczą na całe życie. Czy miłość i bezpieczeństwo okazywane jej przez rodziców adopcyjnych, do których trafia wystarczą by z czasem powróciła do normalności? Czy wiedzą, w co się pakują?

Niestety z góry wiemy, że w rodzinie dojdzie do tragedii. Bieżąca historia przetykana jest fragmentami przesłuchania pracownicy socjalnej, która uczestniczyła w adopcji. Wiemy, że coś się stało, ale nie znamy szczegółów tragedii, ani jej przyczyn, co wzmaga chęć poznania zakończenia, ale i wzbudza obawy przed jego poznaniem. Czy jesteśmy gotowi na prawdę? Czy nie okaże się zbyt szokująca?

Autorka stopniowo zaspokaja drążący nas niepokój, ale wyjaśnienie wcale nie uspokaja, a wręcz przeciwnie, powoduje eksplozję emocji, po której trudno dojść do równowagi. To przerażająca historia o maltretowaniu, nadziei i odrzuceniu, ale też o depresji poporodowej, niewyobrażalnym zmęczeniu i jeszcze większej tragedii. Napisana w sposób tak angażujący, wciągający i budząca tak ogromne emocje, że nawet zakończenie, które wydaje się nieco zbyt pobieżne nie obniżyło w moim odczuciu jej oceny. czytanie.na.platanie 2022-01-18 10:20:20