"Odlecimy stąd" jest pierwszą częścią cyklu "Płomienie" oraz moim pierwszym spotkaniem w twórczością Autorki.
Ciekawy styl pisania Autorki oraz ukazywania emocji bohaterów. W tej książce, każde uczucie ma swoje unikalne brzmienie, jest pewną częścią całości, jednak stanowi też osobny filar. Relacja głównych bohaterów od początku nie jest prosta. Ich dotychczasowe doświadczenie w znaczny sposób wpływają na aktualne odczucia i postrzeganie relacji międzyludzkich. Delfina wychodząc ze swojej skorupy, wykazuje się ogromną dojrzałością emocjonalną. Autorka porusza w książce bardzo ważne społecznie tematy, takie jak postrzeganie ludzi z AIDS czy łysieniem plackowatym. Kiedy Delfina postanowiła ściąć swoje włosy, aby w ten sposób wspierać koleżankę, rówieśnicy nie zrozumieli tego. Śmiali się z niej i przezywali. Sam Kuba nie akceptuje siebie w wersji teraźniejszej. Nieszczęśliwe małżeństwo i zdrada żony, choroba, odejście z zespołu to czynniki, przez pryzmat których postrzega aktualnego siebie. Delfina uświadamia mu, że nic z tego co dotychczas przeżył, nie jest determinantą jego życia. Książka opowiada o miłości i akceptacji do drugiego człowieka, jak i do samego siebie. Bardzo podobał mi się motyw żurawi, które w jakiś sposób towarzyszyły naszym bohaterom.
Ta historia jest bardzo wzruszająca. Pozwala nam dostrzec obraz człowieka postrzegany z perspektywy drugiej osoby, jak i samego siebie. Czasami zderzenie się ze sobą tych dwóch opinii ukazuje nam przepaść, wynikającą z braku akceptacji. Książka mi się bardzo podobała. Czyta się się szybko, bardzo wciąga. Serdecznie polecam.Lubię To Czytam 2020-04-18 23:48:52

Bardzo długo czekałam, by zacząć czytać tą serię. Poleciła mi ją moja przyjaciółka z internetu, która ewidentnie ma nosa do dobrych książek. I choć mamy zupełnie inne gusta czytelnicze, to jednak, kiedy już powie, że coś jest warte poświęconego czasu, to tak naprawdę jest.
W pierwszej chwili wydawało mi się, że często się wzruszam przy czytaniu z powodu tego, że jestem w ciąży. Jednak po skończeniu zajrzałam na poprzednie recenzje i zdałam sobie sprawę, że mój stan nie miał z tym nic wspólnego. Bardzo polubiłam główną bohaterkę Delfinę, która jest bardzo skromną postacią. Potrafi się martwić o innych samą siebie zostawiając na koniec. Niby ma wielkie marzenia, ale ze względu na swój niewyczuwalny talent nie jest pewna, czy powinna go wcielić w życie. Jej dziadek często powtarza, że naprawa samochodów nie jest odpowiednią pracą dla dziewczyny z jej talentem, jednak ona zbywa go zawsze jakimiś błahymi odpowiedziami. Najzwyczajniej w świecie boi się nieznanego i odrzucenia. Wciąż ma w głowie swoją mamę, która ją zostawiła. Ta trauma ciągnie się za nią uparcie utrudniając złapanie jakiegokolwiek kontaktu z innymi ludźmi. Niemal westchnęłam, kiedy w końcu na jej drodze pojawił się pewien gitarzysta. Pomyślałam nawet, że w końcu czar pryśnie, a niewidoczna bańka strachu w końcu pęknie robiąc miejsce dla długo wyczekiwanego przeze mnie uczucia. Tak, ja go wyczekiwałam, bo bohaterka gdyby mogła, to nikogo nie dopuściłaby do swojej skorupy strachu. I dzięki Bogu wszystko, co złe, cała niechęć, niezdecydowanie i złe emocje odejdą na bok, robiąc miejsce całkiem nowej wersji Delfiny.
Czy jesteście ciekawi jak bardzo zmieniła ją autorka? Czy ów mężczyzna będzie wolnym kwiatkiem, czy też stadną stokrotką rosnącą od jakiegoś czasu w zamkniętym ogródku?
Wspaniały dobór bohaterów, wzruszająca historia i długo wyczekiwane emocje, które odcisną na nas swoje piętno. Krótkie rozdziały, dużo dialogów i ta muzyka, która sama pragnie wydostać się z książki. Piękne opisy miejsc i emocji bohaterów. Śliczna powieść. I to dopiero tom pierwszy...przyrodaz 2022-03-28 10:55:39