Czy też po przeczytaniu pierwszej rewelacyjnej części jakiejś serii, macie obawy, że w drugiej autor może nie sprostać Waszym oczekiwaniom? Że pomysł na fabułę będzie słabszy i całość trochę na siłę, by tylko zaspokoić popyt? Takie obawy miałam przed przeczytaniem "Czerni". Czy uzasadnione?

Już od początku powieść budzi silne emocje, bo dotyczy krzywdy dzieci. W sielankowej kaszubskiej miejscowości, w której niewiele się dzieje, znika trzynastoletnia dziewczynka i siedmioletni chłopiec. Sprawę prowadzą, znani nam z pierwszej części, prokurator Leopold Bilski wraz z asesorem Anną Górską. Po początkowym braku tropów, wątki zaczynają się mnożyć kierując nasze i prokuratorskie kroki w różne strony. Sięgamy w przeszłość, by zyskać pełen obraz miasteczka, w którym każdy wie wszystko o każdym, ale obowiązuje zmowa milczenia. Miasteczka, które oplata sieć powiązań, a ręka rękę myje.

Autorka zwraca uwagę na specyfikę małych miejscowości z jej zamkniętą społecznością, na problemy i tragedie zamiatane pod dywan. Nie boi się poruszać tematów kontrowersyjnych i bolesnych, ze szczególnym naciskiem na krzywdę dzieci, fizyczną i psychiczną. Krzywdę wyrządzaną w miejscach, w których powinny czuć się bezpieczne, przez osoby darzone przez nie miłością, zaufaniem i szacunkiem. Krzywdę, którą noszą w sobie, odarte z niewinności i dzieciństwa, bezsilne.

Tło społeczne i rozwinięty wątek obyczajowy połączony z fascynującą sprawą kryminalną i realnymi bohaterami sprawiają, że książka jest wyjątkowa. Nie tylko cudownie się ją czyta, przeżywając emocje bohaterów i oddychając wręcz powietrzem Kaszub, ale daje też wiele powodów do przemyśleń. Autorka udowodniła, że po pierwszym świetnym tomie nie osiadła na laurach i dopiero się rozkręca. Moje obawy okazały się kompletnie nieuzasadnione i mam nadzieję, że kolejny kolor serii będzie równie porywający. czytanie.na.platanie 2020-05-11 13:36:34